Auteur: Marjan en Carry

We fietsen verder naar het westen. Op elke lantaarnpaal hangt een affiche van een vertrouwenwekkend kijkende man die burgemeester wil worden. Wat mij betreft lijken ze allemaal op elkaar, met stropdas en bril. Nu ik erop ga letten zie ik af en toe ook een vrouw, maar daarmee is de diversiteit wel op. We fietsen langs een middelbare school. Het is pauze. Iedereen is buiten. Het is bijzonder te zien dat veel kinderen een mondkapje dragen.De route kabbelt door. We rijden door stadjes, door bos en af en toe een stukje langs de grote weg. Ik vind het moeilijk afwisseling te zien. Ik vraag me af of dat aan Duitsland ligt of aan de route? Is deze route zo gericht op hanzesteden dat de auteur de rest van het landschap vergeet? Of is dit zen en de kunst van het lange afstandsfietsen? Het is comfortabel allemaal, maar niet verrassend. Toch zien we in de loop van de middag verschil. De bouwstijl van de boerderijen verandert. We zien tussen alle mais aspergevelden. We maken weer eens een mooi verhaal over de groeiwijze van asperges.We rijden Noordrijn-Westfalen binnen. Op het bordje van de grens profileren ze zich als fietsvriendelijk. Prompt loopt er een mooi fietspad langs de Ems. We komen in Warendorf. De terrassen op het kerkplein zitten vol. De kerkklok maant ‘Nütz die Zeit’. Dat doen we, we landen op een trekkersveldje en blijven nog een dagje.

Gisteren waren de winkels dicht en vandaag heeft Camping Bambi geen broodservice. Dat is dus een karig begin van de dag. Gelukkig is er binnen 4 kilometer een supermarkt. We ontbijten op een bankje in het groen. Het gaat allemaal wat traag en zo blijft het. Het weer is grijs, er hangt regen in de lucht en overal ligt blad. Het zal de droogte zijn, maar het geeft het gevoel of de herfst is begonnen. De route glooit met het landschap, we ploeteren omhoog, we suizen omlaag. En ergens passeren we het hoogste punt van deze vakantie. Het zal zo rond de 330 meter zijn, dus geen echt hoogtepunt.

We lunchen in Detmold. Ondanks onze traagheid hebben we geen twijfel hoe we verder gaan, want er is maar één camping op redelijke afstand. Het volgende stuk loopt door het bos. Dat is goed voor de moraal. We verbazen ons over de grote hoeveelheid kale larixen. Geen idee of ze droog zijn of dood.

We rijden door het Teutenborgerwoud. Hier heeft in 9 nC Hermann de Cherusker de Romeinen in de pan gehakt. Dit is in elk geval wat ze dachten toen ze het bos deze naam gaven. Inmiddels is de theorie dat deze overwinning 50 kilometer noordelijker ligt. Op maandag, Ruhetag, is alles dicht in het nabije dorp. Dus Carry zet de tent op en ik ga op zoek naar een Aldi. Google knows, maar stuurt me naar het Aldi-distributiecentrum. Voor de echte winkel moet ik door. Zo kom ik vandaag toch ruim aan mijn kilometers.

Vandaag komen we langs Hamelen. Vanaf het moment dat we ons dat realiseren hangt het deuntje in ons hoofd. En daarmee ook het het gevoel van jaren ‘70, samen tv kijken op zaterdagavond. En ik vraag me af, waren de eerste uitzendingen van de serie eigenlijk al in kleur?

Bij het eerste bord waarop Hamelen aangegeven staat, stoppen we voor een foto. Een racefietser ziet ons. Hij vertelt dat dat niet de weg naar Hamelen is, want de brug ‘ist gesperrt’. Hij stuurt ons de andere kant op, via het bos.We fietsen door. In de verte ligt een kasteel op een helling. De hellingen werken als een magneet op alle racefietsers uit de omgeving. We worden links en rechts voorbij geblazen. De weg die wij willen volgen is afgesloten. Ook dit is niet de weg naar Hamelen. En ondertussen zit het deuntje in ons hoofd.

We trappen een flinke helling omhoog. Bovenaan staat een bord. Hier zijn waarschijnlijk de kinderen van Hamelen in 1284 in een grot verdwenen. Er wordt verwezen naar een historische tekening, want er schijnen feiten aan de basis van dit sprookje te liggen.

Dan rijden we Hamelen binnen, we weten de weg! Dit was een van de mooiste trajecten van deze vakantie. Hamelen is een mooie stad, veel vakwerkhuizen en een oud centrum. Te pas en te onpas staan er afbeeldingen van ratten, tot in de straatstenen toe. Wij vinden, zonder de rattenvanger, ook de weg uit de stad.

En mochten jullie ons na Hamelen kwijt zijn, we hebben langs de hele route, overal waar we op een terras gezeten hebben, onze gegevens achter gelaten….

Het valt met bakken uit de lucht als we vertrekken. De aangekondigde buien zijn gisteren niet gevallen, maar hebben vandaag afgewacht. De weersverwachting is beroerd, maar we zien wel. We fietsen door het park. We hebben de keuze de plassen in het midden of de brandnetels langs de kant. Langzaamaan wordt het droog. Af en toe zien we zelfs een voorzichtig zonnetje. Het is rustig op deze zaterdagochtend. Alleen wat mensen laten hun hond uit.

Het is een lekker fietsdagje. Het landschap is mooi, het glooit en er is een voorzichtig zonnetje. We komen langs wat kastelen. We lunchen in een speeltuintje. Alles heel relaxt.

Eindpunt van vandaag is Hildesheim. Als we de stad in fietsen zoeken we een supermarkt. De straten waar we door komen zijn triest en lelijk. De Nettorama is ook al geen feest. Dan fietsen we de Marktplatz op. Wat een verrassing! Aan alle kanten middeleeuwse panden, zo gaaf. We stoppen om wat te drinken. Als we rondkijken zien we de toelichtingen. Het plein was volledig verwoest in de oorlog en is in de jaren ‘80 herbouwd.

Het toetje van vandaag is de camping. Die ligt op de bult naast de stad. We trappen in een rechte lijn het hoogteverschil van 150 meter weg. Bij de entree van de camping is een afgesloten poort. Het ziet er uitgestorven uit. We hebben gemaild en er is plaats. Dat is fijn te weten want de volgende camping ligt op 40 kilometer. Dan zoemt de poort open en kunnen we naar binnen bij de camping Familien-Sport-Bund. Het is een mooi terrein met een groot zwembad. Het is goed dat we tevoren even op internet gekeken hebben, anders zouden we wel heel verbaasd geweest zijn door de blote mensen bij de receptie.

We hebben de route voor vandaag klaar staan. Alleen heeft mijn matje vannacht de geest gegeven. Het had een mooi regelmatig banenpatroon, nu heeft het een dikke bobbel in het midden. Hier is niet meer op te slapen. Dus passen we de route aan. We gaan naar Braunsweig, naar de Decathlon.

Als we zitten te ontbijten komt de buurman langs, of we een fietspomp hebben. Er blijkt meer aan de hand te zijn dan een lekke band. Gisteren brak zijn voorvork en dook hij over de kop. De schade is beperkt tot een klein wondje op zijn elleboog, plus een ander frame als fiets. Hij heeft ongelooflijk geluk gehad.

We rijden de stad uit via een mooi achterafweggetje. Een man laat zijn grote herder uit. Hij monstert mij en mijn fietstassen en vraagt me of voorop de tassen voor de sixpacks bier zijn.

Na een slechte nacht schiet het fietsen niet op. We besluiten na het volgende dorp het fietspad langs de grote weg te nemen. Het fietst aardig door en het uitzicht is prima, maar het is niet leuk. Tijdens de koffie goochelt Carry wat met MapsMe, MapsOut en Garmin en we vertrekken met een aangepaste route door het bos.

Bij het stoplicht sta ik achter een politieauto. Zijn bumpersticker meldt: Schnell, schneller… Tot. Dagegen haben wir etwas! Het blijkt een campagne voor politiecontroles.

Ook Braunsweig is een hanzestad. Het is veel groter en mooier dan we verwacht hadden. Met onze aangepaste route zijn we vroeg bij het hotel. We kunnen nog niet in de kamer. Wel kunnen we ons omkleden, zonder douchen, en onze spullen achterlaten. Als we voor de deur van het hotel in onze tassen staan te rommelen naar schone kleren, voel ik me een soort van zwerver.

Dan wandelen we omgekleed de stad in. We vinden de verwachte Decathlon en prima horeca.

De bui om half 3 begint heel voorzichtig. Gelukkig zijn we meteen wakker. Nu hebben we voldoende tijd om de buitentent op te zetten en de bagage droog te leggen. Dit hadden we gisteravond met onze zongestoofde hoofden niet gedaan, het voelde of de hitte eindeloos was.

Als we weer wakker worden is het bewolkt. Dit is jammer voor de foto’s, maar voor het fietsen is het heerlijk. We starten op het fietspad langs de Elbe. We herkennen dat de dijk hier recent verbeterd is. We zien de nieuwe bermen en de aangepaste taluds. Voor ons is vooral het strak nieuwe fietspad op de kruin van belang. We trappen lekker door en het voelt als thuis.

Bij een groot sluiscomplex draaien we af van de Elbe. Prompt fietsen we via een gigantisch aquaduct weer over de Elbe. Dit is het Wasserstraßenkreuz Magdeburg, een waterbrug van 918 meter. Het is het laatste stuk van het Mittellandkanal dat Berlijn met het Ruhrgebied verbindt. De werkzaamheden voor het kanaal zijn in 1905 gestart, maar dit laatste stuk is pas recent, na de Duitse eenwording, gerealiseerd.

We blijven op de dijk langs het kanaal fietsen. De kruin ligt een meter of twaalf boven het land ernaast. Naarmate we verder fietsen wordt de dijk lager. Met het kanaal kruisen we nog een snelweg en een spoorlijn. Het is imposant. En het waanzinnige is dat we kilometerslang maar één vrachtschip tegenkomen, de Dubio.

Het motregentje aan het begin van de middag is lekker fris. De temperatuur vandaag is meer dan 10 graden lager dan gisteren. Het uitzicht hier, waar het wat glooit, zou met zon mooier zijn, maar de hellingen zouden meer geploeter vragen. De dorpen waar we door komen beginnen langzaam te veranderen, wat meer vakwerkhuizen, minder Kopfsteinpflaster, alles wat welvarender. Net als we ons beginnen af te vragen waar de grens met de DDR lag, staat er een bord langs de weg.

We trappen mooi op tijd af. In de zon is het al warm. De eerste stop is een klein pontje over de Havel. We staan er met zijn vieren op. De dame naast ons begint te kletsen over haar zoon die in Nederland werkt en het daar veel relaxter vindt dan werken hier.

Onze route is vergelijkbaar met die van de laatste dagen, meren, veel bos en wat kleine dorpjes. Het is mooi, maar eigenlijk missen we variatie in het landschap. In de kleine dorpjes hier is een bakker zeldzaam. Wel rijden we langs een Gaststätte die Mittagtisch heeft. Het bord meldt voor vandaag Königsberger Klops met Salzkartoffel. De serveerster probeert ons uit te leggen wat het is, het klinkt als gekookte vleesballen met een jasje. Ze snapt niet dat we dit niet kennen. We gaan het gewoon proberen. Het valt alles mee, het is zelfs lekker.

Na de lunch rijden we het bos is en we zitten prompt op een zandpad. Met deze droogte is het zand diep en mul. Voor mij is dat dus wandelen. Ik mis het windje dat ik op de fiets heb. Prompt voel ik de hitte en stort het zweet eruit.

We rijden verder over het fietspad langs de Elbe. Bij Hamburg was het een brede stroom, hier lijk hij meer op de Overijsselse Vecht. Ook hier worden dijkverbeteringswerkzaamheden uitgevoerd. We zien kansen voor een goede omgevingsmanager, want de manier waarop de omleiding is aangegeven is dramatisch. We vragen, we zoeken, we rijden nog een keer verkeerd en het is heel warm. Uiteindelijk nemen we het fietspad langs de weg. Toch weer ruim 80 kilometer gefietst vandaag.

Langs de Reichstag en de Brandenburger Tor rijden we in een rechte streep de stad uit. 10 kilometer langs de Bismarckstrasse met veel stoplichten en een fietsstrook. Aan het eind buigen we af. Aan onze rechterhand ligt een meer. Hier begint de weg wat te glooien. Dit is de plek waar Berlijnse wielrenners hun hellingen rijden. We sluiten ons bij hen aan. Ik heb gisteren wat overbodige bagage bij DHL afgegeven, dat maakt het fietsen soepeler.

Het is een mooi traject naar Potzdam. Het is wel duidelijk waarom de diverse keizers hier hun zomeroptrekje hadden. Wij stoppen voor koffie en een appeltaartje. Zó’n lekker taartje dat ik niet de enige ben die dat laatste hapje wil. Ik mis de wesp die mee eet, hij mist mij niet en steekt in mijn tong. Wat een feest. De rest van de dag fiets ik met mijn tong op mijn schoenen.

We zijn terug op de Hanzeroute en daarmee op de onverharde trajecten. Het stuk dat we deze middag fietsen is niet fijn. Het is een kapotte asfaltweg door een maisveld. Landschappelijk is het niet fraai en het is waardeloos om te fietsen. Dus we besluiten het fietspad langs de grote weg te volgen. Helaas blijkt dat niet alles wat er uitziet als een fietspad ook daadwerkelijk een fietspad is. We moeten terug en doen een nieuwe poging. Langs Schmerzke en Prützke komen we in Brandenburg. De camping met veel campers is niet bijzonder, het eten van het Inspectorenhaus wel.

Deze nacht had onze tent airco. We hebben de buitentent eraf gelaten en het is heerlijk koel. Wanneer we om half 8 wakker worden is het nog doodstil op de camping. We rijden op tijd weg, vandaag gaan we naar Berlijn. In het eerste dorp waar we door komen staat de kerkdeur open en beieren de klokken. We zien niet veel mensen. Ook vandaag gaat de route door bos en zelfs door een Natura 2000 gebied. Carry kan het niet laten en moet even alle borden lezen. In het volgende dorp zijn we ook precies op tijd voor de kerkklokken. We kruisen wat snelwegen. Juist bij de bruggen ligt Kopfsteinpflaster, verder rijden we over asfalt.

Ook het laatste stuk blijft het fietspad door het groen gaan. We komen langs de Frankensteinstrasse, welke vrouw durft daar met haar man te gaan wonen? We rijden verder langs de Panke, een klein riviertje. Op de kaart zien we dat er veel bebouwing is, maar om ons heen is het groen. We fietsen door het Schlosspark. Het verbaast ons hoe rustig het is. We kruisen een spoorwegcomplex. Naast de trappen is een speciale baan voor fietsers. Nu begint het te voelen als een grote stad. We rijden door het drukke Mauerpark, ons fietspad volgt het traject waar de muur lag. Als we de hoek om draaien zien we langs de weg de muur, deels origineel, deels met staken aangegeven. Op de huizen staan schilderingen van hoe het was in 1961. Hier zijn we echt in Berlijn. We stoppen voor foto’s.

We rijden door naar het stadscentrum. Het is rustig op de brede wegen. Zitten alle Berlijners op de camping of is dit het gevolg van corona?

Langs Unter der Linden rijden we naar de Brandenburger Tor. Bij de Reichstag stoppen we voor een broodje met currywurst. Zo midden in de stad is er plaats genoeg op het terras. Het lijkt rustig met toeristen, maar we zijn er. Wat is dit weer gaaf, we zijn samen naar Berlijn gefietst!

De kanoër kijkt ons verschrikt aan, gaan jullie 80 kilometer fietsen met déze hitte? Ja, dat gaan we doen en we vertrekken op tijd. Vandaag laten we de Hanzeroute links liggen, we stappen over op de Usedom-Berlin route. Deze is echt anders dan de Hanzeroute. Waar de samensteller van de Hanzeroute niet veel op lijkt te hebben met fietspaden en er grote stukken onverhard in gooit, fietsen we vandaag vooral over goede fietspaden. Her en der staan bordjes dat het pad is aangelegd met Europese subsidie. Het lijkt me een goede besteding, kom maar door met de poen. Het eerste stuk fietsen we langs de Unterückersee. De eerste mensen installeren zich met hun handdoekje. We rijden door, het is nog niet heel warm. Dan rijden we het bos in, schaduw en een paar graden koeler. Het trapt heerlijk. Er staat een bord dat een omleiding aan geeft. Het is even zoeken wat bedoeld wordt, dan rijden we verder. Regelmatig komen ons fietsers tegemoet, de meesten met bepakking. Blijkbaar zijn er genoeg om een kerk voor te openen. Of zou het speciaal voor onze Santos zijn?Bij alle meren waar we langs komen vandaag is het druk. We vragen ons af of we een camping kunnen vinden. Bij twee campings hebben we al bot gevangen. De kanoër van vanochtend adviseerde ons te kijken bij Wasserwanderrastpflatzen. We vinden er een op 20 kilometer. We bellen. We hoeven ons geen zorgen te maken, zeggen ze, plaats genoeg. Dat is mooi, dan gaan we eerst op ons gemak lunchen.We hebben ons juist geinstalleerd voor onze siesta, languit in het park, als een dame naar ons toe komt. Ze vraagt ons of we wat kunnen opschuiven, want zij hadden deze plek gedacht voor een familiefeestje. We verplaatsen ons en bekijken hoe de auto uitgeladen wordt. Er komt een ladder om de slingers op te hangen en er zijn dozen vol feestspullen. Het blijkt een Einschulungsparty te worden, een feestje dat hun kind maandag naar de basisschool gaat.

We fietsen ook het laatste stukje van vandaag lekker door het bos. Het is een mooi golvend fietspad. We hebben uitzicht op de Werbellinsee. Het is druk op het water en overal staan geparkeerde auto’s. Het laatste stukje naar de camping is een smal onverhard pad. Wie schetst onze verbazing als we uitkomen bij een gigantische camping. Het is chaos bij de receptie. Het schijnt dat het er in 20 jaar nog nooit zo druk geweest is. Pas als Carry zegt dat we gebeld hadden vinden ze voor ons een plekje.