Nemo

Als Lonely Planet zegt dat je ergens fantastisch kunt duiken, dan ga je ervoor. Dus we begonnen met rondvragen.  

Ons hotel verwees voor duiken naar de buren. Daar leek een verbouwing aan de gang. Gelukkig dook uit het niets iemand op, die vertelde een duik te kunnen regelen. Wel eerst even pakken passen in zijn winkel, vijf kilometer verderop, voorbij de haven. Hij zou wel iemand sturen om ons op te halen, want je snapt het: twee fietsers, laat op de dag en een beroerde weg…

Natuurlijk was het al donker toen de brommertaxi voorreed. Of taxi… een brommer met een laadbak erachter met twee banken. Wij erin, stuiter stuiter, naar het dorp. Geld opgenomen om het duiken te betalen. Terug in de bak en verder. Langs de haven, over een vuilnisbelt, het donker in. En toen begon het te kriebelen: ‘Klopt dit wel of zijn we nu heel naïef?’

Het klopte allemaal. En vanochtend klopte het nog meer, toen we twee keer met deze meneer hebben gedoken. 

Rondom het koraal zwemt vis, heel veel vis. Zwermen kleine visjes, die met ons mee dobberden in de stroming. Pijlstaartroggen half onder het zand, loerend op een prooi. Tonijntjes. Ballonvissen. Het assortiment van de gemiddelde dierenwinkel. En nog zoveel meer, waar wij de naam niet van kennen.

Het was genieten. En jullie moeten de groeten hebben van Nemo, hij heeft het naar zijn zin hier. Dory ook trouwens.