6 augustus San Benedetto Po – Modena
Als we de luiken open doen is het strakblauw buiten. Het is even geleden dat de dag zo mooi begon. We rijden nog even langs de uitgestorven kermis naar het klooster. Nu is het open. We kijken binnen. Het gebouw is oud, heel oud en mooi. Toch blijft het beeld van de grijnzende schedel van een lokale heilige het langste hangen.
We fietsen over de dijk. Garmin zegt dat het 14 kilometer is tot de volgende afslag. Het voelt haast Hollands, deze dijk met deze tegenwind en dit landschap. De hoogte van de dijk verbaast ons, de Secchia lijkt erg klein voor zo’n hoogwaterbescherming. We zijn niet de enige fietsers op de dijk. We worden ingehaald door twee Italianen die blijven hangen voor een praatje.
We zitten nog steeds op een Euroveloroute. Fietsers worden hier bij de hand genomen, of feitelijker: we worden om de haverklap gemaand de fiets bij de hand te nemen. Op elk stukje met wat kuilen of wat kiezels melden borden dat we moeten lopen. Leuk geprobeerd, maar we gaan het niet doen.
We rijden de dijk af voor koffie. Het hele centrum staat in de steigers. Alleen bij de benzinepomp vinden we een terrasje. Hier zitten alle oude mannen van het dorp, terwijl hun vrouwen thuis voor de zondaglunch zorgen. We sluiten ons bij hen aan voor een espresso à €1,30 per kopje.
Nog steeds is de lucht strak blauw. Dit maakt het landschap zo veel mooier. Alle huizen hebben een tint tussen rood, oranje en geel. De kleuren teken zich tegen de blauwe lucht. Zelfs haveloze ruïnes zien er idyllisch uit. Dan realiseren we ons dat in dit gebied in 2012 een flinke aardbeving is geweest. Niks geen idyllische ruïnes dus, maar aardbevingsschade die na 11 jaar nog zichtbaar is.
Het laatste stuk rijden we rechtdoor over een oud treintraject. De wind komt van recht van voren. We rijden naar Modena, stad van Maserati en Ferrari. Naast ons zien we sorghum, soja en klaver. In de verte doemen steeds duidelijker de Apennijnen op.
