Guadalupe

We hebben geleerd van gisteren, hoe de afstand ook is, we vertrekken vroeg. Dus om 8 uur zijn we de eerste klanten van de supermarkt. Om half 10 hebben we 25 kilometer achter de rug. Zo in de ochtend is het nog bijna fris. De vogels fluiten. Dit eerste stuk is makkelijk. We zijn terug langs het Canal de Orellana.

Cultuurtechneuten als we zijn, valt het ons op dat het kanaal in folie is ingepakt. En als je dan goed kijkt zie je dat er kilometers lang elke 20 centimeter een schroefje zit. Inpakkunstenaar Christo is er niets bij. Als het kanaal in grote buizen verdwijnt, slaan wij af.

De route vervolgt over de gravel van de camino natural Vegas de Guadiana. De eerste kilometers bevechten we het pad op de overhangende bramen. Het is fantastisch. Hier rijden we midden in de Extramadura. We delen de wereld alleen met vlinders en ander vliegend spul. Ooit was er de ambitie hier een bloeiende spoorlijn te maken. Er heeft nooit een trein gereden. Wat rest is dit pad en wat vervallen stations waar ooievaars en zwaluwen de dienst uit maken. De uitzichten zijn weids. De weg is ruig. Alles bloeit. Het is zó mooi.

In Logrosan draaien we het asfalt op. Bij het eerste café stoppen we. En als overal zitten ook hier de oude mannen al aan het bier. Luidkeels wordt de wereld becommentarieerd. Vanaf nu zijn we de vlakte van de Extremadura uit. Er volgen kilometers van stijgen en dalen over een weg van landschappelijk schoon, zoals de borden zeggen. Tja, wij zien het uitzicht, maar we voelen ook de hitte van het asfalt en het razen van de passerende auto’s. 

Het laatste stukje van vandaag is mooi en onverhard, maar van de pittigste soort. We duwen onze fiets de laatste bult op. Midden in het dorp staat indrukwekkend het klooster van Nuestra Señora de Guadelupe. Het is een van bedevaartsoorden van Spanje. Ooit vertrok Columbus van hier naar de west en vernoemde het eiland Guadeloupe. Voor ons is een zijvleugel van het klooster rustpunt voor de komende dagen.