Vandaag gaan we verder. Waar we ons niet voor konden stellen dat er geen andere weg is dan degene die wij genomen hebben om bij het hotel te komen, is dit toch echt zo. Onvoorstelbaar dat alle materiaal voor het hotel zo wordt aangevoerd. Gisteren zijn onze Vlaamse fietscollega’s vanwege problemen met hun fiets met de boot gegaan. Wij gaan het overland doen, via de CongoNile trail.
Het is strakblauw. We stijgen meteen al. We komen langs ananas, koffie en natuurlijk bananen. De weg is steil en slecht begaanbaar. Binnen 500 meter lopen we naast de fiets. Een klein meisje steekt voorzichtig haar handje op als we langs komen. Een vrouw droogt visjes uit het meer voor haar huis. Volgens het fietsboekje wordt het de eerste 7 kilometer niet beter. We doen iets meer dan een kilometer in 20 minuten.
Als ik Carry voorstel het nog een paar kilometer aan te zien en dan eventueel toch met de boot te gaan, hakt hij de knoop door ‘dan gaan we nu met de boot’. Het kost me moeite om toe te geven, maar het is wel realistisch. Ook al is het maar 40 kilometer, het zijn wel ruim 1000 hoogtemeters onverhard. Met mijn ervaring is een MTBtocht als deze in deze hitte niet echt een goed idee. We rijden terug. Het kleine meisje krijgt weer een handje. Bij het hotel zijn ze eerst verbaasd, dan regelen ze koffie en een boot.
De tocht over het meer is mooi. Er blaast een klein briesje. We zien op het meer een soort boorplatforms. Het is een Chinees energieproject, dat methaangas onttrekt aan de bel onder Lake Kivu. Het is wat heiig. Af en toe lijkt het of we de weg zien. Van deze afstand is het onvoorstelbaar dat we daar anders gefietst zouden hebben.
