We zijn lekker bijgekomen van een dagje rust. Dat mag ook wel, Ueckermünde is een Staatlich anerkannter Erholungsort. Dat moet wel goed werken. Een dag op zo’n trekkersveldje is ook aardig als je iedereen ziet vertrekken en aankomen. Hier staan alleen fietsers, en ze hebben alle leeftijden. Er is een vriendengroep van 6 jongens, met een aanhangertje voor bier en meer. Er is een stel met een kleine baby. Er zijn gezinnen en er zijn de gebruikelijke vijftigers. Het zijn wat Nederlanders, wat Polen, maar het zijn vooral Duitsers.
De ochtend gaat soepel. We fietsen mooie stukken door het bos. We zijn er ondertussrn aan gewend dat in elk dorp de straten zijn gelegd met Kopfsteinpflaster. Gelukkig ligt er meestal een stoep voor fietsers en voetgangers. Buiten de dorpen worden stroken Kopfsteinpflaster vooral gebruikt om het verkeer te remmen. Voor ons zijn die stroken, in dit glooiende landschap, niet echt welkom.
We hadden gedacht koffie te drinken in Strasburg, het enige dorp van een beetje omvang op de route. Het is droefenis, een winkelstraat waar bijna alle winkels leeg staan. Gelukkig is er een supermarkt én een stadspark. Met deze warmte is dat ook een prima plek voor een siesta.
Het laatste traject voert langs een regionale weg. Het is warm. De zon doet haar uiterste best. Het asfalt straalt warmte uit en het water is lauw in de bidons. De graanvelden zinderen in de hitte. De wieken van de windmolens draaien loom hun rondjes. In de warmte kruipen we de helling op. Achter ons wacht een trekker keurig tot we boven zijn voor hij ons inhaalt. Wat verderop draait hij de weg af, er moet gewerkt worden. 
Einddoel van vandaag is kamp Solaris, een kleine camping bij een kanoclub. Als we aankomen is er plaats genoeg, maar is de Coronakapacität vol. We kunnen kiezen, een houten huisje of 25 kilometer verder fietsen. Het wordt de Office Suite. 