Op een dag is er een goede weg naar Mandalay. Een tweebaansweg met aan twee kanten een brede berm. Maar vandaag is het die dag nog niet, in elk geval niet tussen Ywa Ngan en Myo Gyi. Vandaag is het leven nog anders. 
We starten de dag met een goed lokaal ontbijt, inclusief miesoep Shan-style, watermeloen, thee en koffie.
Het eerste stuk fietsen we omhoog. Er zitten wat haarspeldbochten in en we moeten aanpoten. Na 11 kilometer zitten we op 1485 meter hoogte en zijn we 247 meter gestegen. Dan begint het grote naar beneden fietsen. Met haarspeldbochten. Spectaculaire beelden. En een niet zo denderende weg. 
Het wordt nog mooier. Onverhard, stenen, stuiteren, langzaam naar beneden en ondertussen genieten van het uitzicht. Bergachtig. Bomen. Op de weg kijken. Grote vrachtwagens die in wolken diesel langzaam omhoog kruipen, de weg zit vol gaten, we knijpen in de remmen en blijven knijpen tot het zweet ons in de handen staat. Het gaat langzaam. Beneden ons zien we de weg, met veel bochten slingeren we er langzaam heen. De weg verdwijnt in de mist, komt er aan de andere kan met zon weer uit. Ik stop voor een foto, ik wacht tot ik Carry ver beneden me zie om te knippen. 
Langzaamaan en al stuiterend dalen we. Berghellingen vol bos, zonnetje, we genieten. Fijn dat het recent geregend heeft, dat beperkt het stof. Maar nog zit alles onder. Na ruim tien kilometer begint het traject waar de weg al klaar is. Of in elk geval bijna, steeds liggen weer trajecten open, steeds als we net vaart maken. Het blijft een avontuur. 