Brenta

Vandaag fietsen we langs de Brenta. Wat ons betreft was Brinta ook een goede naam geweest. Want een fietspad als dit, daar lusten wij wel pap van. Het draait en kronkelt en rijdt heerlijk, met vals plat naar beneden. Het is weelderig groen, alles bloeit. Het barst van de balsemienen, we ruiken ze als we langs fietsen. Ook staat het vol boterbloemen, cichorei, guldenroede. Hier zien we ook weer maïs, dik en groen, geen last gehad van droogte. En de bergen zijn weer echt aanwezig. We beginnen in de ochtend als de Brenta nog een smal stroompje is en we zien hem in de loop van de dag steeds groter worden.

Voor onze koffie maken we een kleine bocht van het pad af. Het dorpje is klassiek wat je verwacht van Italië, een kerk in het midden en een rijtje gekleurde huizen eromheen. In de kroeg zitten twee oudere mannen al aan de witte wijn. Dat belooft wat, want de kroeg is open van 8 uur in de ochtend tot 2 uur ’s nachts. De koffie is heerlijk, en ook dat past bij Italië.

Het blijft mooi fietsen. Het dal wordt steeds smaller. De bergen komen steeds dichterbij elkaar. Op sommige stukken fietsen we onder netten die ons beschermen tegen vallende stenen.

Een ander traject is afgesloten, er is een aardverschuiving geweest. De omleiding voert ons omhoog, ook weer door zo’n dorp waarvan je je afvraagt of het nog in hetzelfde Europa als het onze ligt. Kleine oude huizen, de blinden dicht, maar wel met een verveloze charme en natuurlijk een blinkende auto voor de deur.

Het middagdutje na de lunch schiet erbij in. Achter ons is de lucht zo dreigend dat we besluiten door te fietsen. Het dal lijkt zich te sluiten, maar naast de Brenta fietsen we er door een kloof uit. Daar is het landschap ineens licht, daar ligt de Povlakte. Hier horen we ineens cicades en zien we de eerste olijfbomen. We buigen af, nog net langs de voet van de Alpen, op weg naar de voorlaatste camping.