Weer op de fiets voor de volgende etappe. Het eerste stuk is niet zo spannend, het is vooral groen. Langs de weg verschijnen kraampjes met palmsuiker. Dat blijft bijzonder, zo zie je niets, zo biedt iedereen ineens kilometerslang hetzelfde aan. Toch zie je deze ‘toddy palm’ waar palmsuiker uit gewonnen wordt op veel meer plaatsen. We zijn even gestopt om te kijken. We kregen prompt uitleg over proces van suiker maken uit sap en er alcohol van destilleren. Wat dan vooral opvalt is de manier van stoken, met een kleien constructie rond het vuur. 
Het volgende stuk zitten er af en toe mensen langs de weg te kijken. Het voelt een beetje als achteraan lopen bij een hardloopwedstrijd, als de meeste toeschouwers al weg zijn. Als we worden ingehaald door een pickup wordt het duidelijk, er wordt gezwaaid, deze mensen staan gewoon op vervoer te wachten. Verderop loopt een vrouw met brandhout, ze draagt het met een juk in twee manden. In de laatste twee kilometer stijgen we 200 meter. Met de temperatuur hier is dit pittig, maar goed te doen. Niet gedacht dat dat zo’n verschil zou zijn.
Het dorpje Popa, waar we naar toe fietsen, is beroemd om de top die er naast ligt, mount Popa. Hierop staat, hoe kan het ook anders, een tempel. Maar deze is niet voor boeddha maar voor de 37 nats. Dit is een overblijfsel uit de tijd vóór het boeddisme, toen mensen geloofden dat overal een geest (nat) inzat. Dit bleek moeilijk te combineren met boeddisme. Een wijze koning heeft toen besloten dat nog 37 nats bestaansrecht hebben. Mount Popa is de belangrijkste plek waar ze vereerd worden en dat wordt gedaan met geld en bananen. Om in de tempel te komen ga je 777 treden op. Dat klinkt wellicht saai, maar dat is het zeker niet. De eerste 100 treden baan je je een weg door allerlei souvernirstalletjes. Dan komen er wat kleinere tempels. Hier wordt ook om donations gevraagd. Ter aanmoediging hangen bordjes aan de muur wat andere donateurs gegeven hebben. Zo weten we dat de familie van der Hulst op 15 juni 2017 40 U$ heeft gegeven. Dan komen de apen. Veel apen, brutaal als de hel. We zien ze bij kinderen snoepjes uit de handen pikken. De trap is overdekt met golfplaat, daar rammen ze op als ze er overheen rennen en vallen. De laatste twee trappen zijn haast niet te belopen, ze liggen helemaal vol met elkaar vlooiende apen. Ze blijven gewoon liggen als we er tussendoor laveren. 
Ons sprookje is dat de bananen die aan het eind van de dag in de diverse tempels liggen gewoon aan de apen gevoerd worden.