Guadalupe is nog uitgestorven als we weg fietsen. Een vrouw veegt de trappen van het klooster. Verder lijkt iedereen uit te slapen na de overwinning van Real in de Champions League. De regionale weg is uitgestorven. We fietsen op ons gemak door het glooiende landschap. Ook hier staan vooral olijven. Het enige dat varieert zijn de bloemen eronder.
Het landschap wordt rotsiger met meer bos. De hellingen worden steviger. Het is hier zelfs een Geopark, vanwege de interessante geologie. Voor ons tellen vooral de bergruggen. Met deze puerto de San Vicente op 807 meter gaan we de Extremadura uit. We klimmen in een paar kilometer de 380 meter er naartoe. Het zweet stort eruit. Een bordje langs de weg waarschuwt dat de helling 10% is. De gieren cirkelen boven ons, zoekend naar een prooi.
De weg wordt een maatje kleiner. Het is even zoeken voor we met een grote lus weer op de route komen. Feitelijk is het simpel, we draaien de spoorlijn op en dat kan alleen bij een station. Vanaf hier rijden we als een trein, licht dalend door het uitgestorven landschap. We passeren tunneltjes, bruggen en rijden tussen rotsen door. Het landschap is ruig. Op een van de stations staat nog een treinstel. Aan het opschrift te zien was dit een poging tot horeca.
Ons hotel ligt vijf hete kilometers, en ruim 150 hoogtemeters, van de route. In Villa Maria zijn we de enige gasten.
