De bui om half 3 begint heel voorzichtig. Gelukkig zijn we meteen wakker. Nu hebben we voldoende tijd om de buitentent op te zetten en de bagage droog te leggen. Dit hadden we gisteravond met onze zongestoofde hoofden niet gedaan, het voelde of de hitte eindeloos was.
Als we weer wakker worden is het bewolkt. Dit is jammer voor de foto’s, maar voor het fietsen is het heerlijk. We starten op het fietspad langs de Elbe. We herkennen dat de dijk hier recent verbeterd is. We zien de nieuwe bermen en de aangepaste taluds. Voor ons is vooral het strak nieuwe fietspad op de kruin van belang. We trappen lekker door en het voelt als thuis.
Bij een groot sluiscomplex draaien we af van de Elbe. Prompt fietsen we via een gigantisch aquaduct weer over de Elbe. Dit is het Wasserstraßenkreuz Magdeburg, een waterbrug van 918 meter. Het is het laatste stuk van het Mittellandkanal dat Berlijn met het Ruhrgebied verbindt. De werkzaamheden voor het kanaal zijn in 1905 gestart, maar dit laatste stuk is pas recent, na de Duitse eenwording, gerealiseerd.
We blijven op de dijk langs het kanaal fietsen. De kruin ligt een meter of twaalf boven het land ernaast. Naarmate we verder fietsen wordt de dijk lager. Met het kanaal kruisen we nog een snelweg en een spoorlijn. Het is imposant. En het waanzinnige is dat we kilometerslang maar één vrachtschip tegenkomen, de Dubio.
Het motregentje aan het begin van de middag is lekker fris. De temperatuur vandaag is meer dan 10 graden lager dan gisteren. Het uitzicht hier, waar het wat glooit, zou met zon mooier zijn, maar de hellingen zouden meer geploeter vragen. De dorpen waar we door komen beginnen langzaam te veranderen, wat meer vakwerkhuizen, minder Kopfsteinpflaster, alles wat welvarender. Net als we ons beginnen af te vragen waar de grens met de DDR lag, staat er een bord langs de weg. 