2 februari Cochin – Munambam
Eindelijk stappen we op de fiets. We houden het nog bij een bescheiden afstand want mijn verkoudheid is nog niet weg. Al na 800 meter mogen we van de fiets af en met een grote pont de rivier over. Als we aan de overkant weer opstappen voelt het alsof de vakantie echt begonnen is. Het eerste stuk rijden we langs een bedrijventerrein. Op deze zondag staan de vrachtwagens langs de kant van weg en is het heerlijk rustig.
Het rijden met MapOut in plaats van het vertrouwde Garmin is even wennen. Gebruik van een Garmin op je stuur is in India verboden op basis van een wet uit 1933, de Indian Wireless Telegraphy Act. Er zijn berichten van mensen die om deze reden zijn opgepakt, dus we houden het bij onze telefoon. Onze route gaat over rustige achterafweggetjes. Het is fantastisch groen overal. Mensen groeten en lachen.
We rijden langs de kust, maar de Arabische Golf is niet te zien. Overal zijn granieten blokken gestapeld als kustbescherming. Op het moment dat er een opgang zit, zetten we de fiets stil om even naar de zee te kijken. Prompt worden we verrast door een school passerende dolfijnen.
We rijden door. De omgeving is misschien het beste te omschrijven als een visserijlandschap. Overal zijn waterpartijen die met elkaar on verbinding staan. We fietsen er via smalle paadjes tussendoor.
Net als ik me in een dorpje afvraag of er olifantenpoep langs de weg ligt, zien we aan de overkant een groot festival. Omringd door een menigte mensen lopen vijf versierde olifanten een rondje. Carry gaat foto’s maken, ik blijf in de buurt van de fietsen. Prompt wordt ik aangesproken door een groepje giechelende meisjes dat graag samen op de foto wil.
Het is warm als we weer op de fiets stappen. Het zeebriesje is prettig. We fietsen op het gemak de laatste paar kilometer naar ons hotel aan zee.
