De benen kriebelen na twee dagen vanuit de auto rond gekeken te hebben. Ook zit het hoofd vol met informatie over de Toraja. Het is tijd om weer te gaan fietsen. Vandaag doen we nog geen 40 kilometer maar wel met 800 hoogtemeters. We worden uitgezwaaid door Manfred en Ramona, een Duits stel van onze leeftijd. Ook zij hebben de keuze gemaakt het werk los te laten om te gaan reizen maar doen dat met nog meer overtuiging dan wij, al bijna een jaar zijn ze onderweg. Op onze vertrekfoto zien we er uit als een keurig ANWB-stel. 
Bij de eerste afslag moeten we even stoppen omdat de GPS niet goed werkt. Prompt worden we omringd door brommers en wel 10 studenten die met ons op de foto willen. We weten inmiddels hoe we moeten voorkomen dat dit al te lang duurt. Na één groepsfoto zegt Carry ‘blue tooth’ en stappen we op.
Het is grappig om dezelfde wegen als gisteren nu op de fiets te doen. Sowieso de praktische kant, met je fiets door allerlei kuilen sturen vereist aandacht. En vanzelfsprekend beleef je op de fiets ook die gemeen kleine klimmetjes anders. Als mensen je groeten terwijl je in een auto zit, geeft dat toch een gevoel alsof je koninklijk zit te wuiven. Op de fiets zien ze je stuiteren en hoor je het uitgebreide commentaar op die ‘bule’, die witten. En natuurlijk veel vrouwen op hun zondagsbest op weg naar de kerk en bij de kerk heel veel brommers.
In Makale dronken we wat en raakten aan de praat met Awee. Het bleek dat zijn schoonfamilie familie in Nederland heeft. Grappig verhaal was dat ze vertelden dat die familie op bezoek kwam, ergens in de jaren ’90 en dat de kinderen geen rijst lustten, zodat er dagelijks aardappels gehaald moesten worden. Dat is iets wat hier onvoorstelbaar is. Inmiddels zijn ze de familie uit het oog verloren en of wij konden helpen. Maria Jolanda Gills in Haarlem was de omschrijving. Nee, niet van Gils, en ook niet Gillissen. Nadat wij wat hadden zitten zoeken op internet kwamen zij met een oude brief in zo’n mooi karakteristiek handschrift. Het bleek om de familie Gilles te gaan, uit Arnhem. Maar ook die waren onvindbaar. Uiteindelijk hebben we hen verwezen naar het programma Spoorloos. Hulp met de website was niet nodig, met Google translate zouden ze er wel uit komen. 
We reden verder naar het hotel, dat ik de avond tevoren met wat ingewikkelde telefoongesprekken gereserveerd had. Dat had ons het beeld gegeven dat het bijna vol zat. Nou, niets is minder waar. Het hotel is groot en mooi opgezet in Torajastijl en hard op weg naar vergane glorie. Zo grappig, er is een zwembad bij, maar verder niets. Geen zitje of strandbedje en de douches zijn brrrrr. Wel lekker water, alleen zwem je tussen de aanslag van de algen. En toen wij even gingen zwemmen, stond het complete hotelpersoneel van een afstandje toe te kijken. Maar we hebben een heerlijk balkonnetje met gaaf uitzicht en genieten in de avond van het geluid van krekels en kikkers. 