Op Schiphol is de afdeling bijzondere-bagage verplaatst. Ze zitten nog steeds in de kelder, maar net ergens anders. Bij de verhuizing is het bordje ‘another day in paradise’ niet meegekomen. Jammer want ik vond het wel getuigen van humor, in dat donkere hok zonder ramen.
Bij aankomst op Faro blijkt dat we niet de enige fietsers zijn die hier willen trappen Er zijn twee bike assembly areas met een standaard waar je je fiets in kan hangen en zelfs, bij een van de twee, een werkende fietspomp. Het bijbehorende bordje meldt dat je je fietsdoos mag achterlaten voor een volgende fietser. Dat gaan we niet doen, we hebben een slaapplek uitgezocht waar we onze doos kunnen achterlaten, zodat we hem ook op de terugweg kunnen gebruiken. Dit betekent overigens wel dat we er met doos en al naar toe moeten. Voor Carry valt dat mee, die heeft lange armen en kan fietsen met een fietsdoos op zijn rug, ik ga lopen met de doos op mijn stuur. Gelukkig is het niet ver.
Alle contacten met de eigenaar van het appartement verlopen via sms. Er is niemand om ons te ontvangen, maar de achterdeur is open en de sleutel ligt op tafel. Het is een zaal van een appartement, met felle kleuren, filmposters van de laatste Disneyfilms aan de wand en zelfs een pingpongtafel.
Google helpt ons aan o Bandaleira, een eettentje in de buurt. Een weinig toeristische plek waar een van de andere gasten vandaag zijn verjaardag viert. We verstaan elkaar amper maar delen mee in de taart. Lekkere kabeljauw uit de oven. En bubbelwijn van de tap erbij. Wij dachten dat de vraag ‘con gaz?’ betrekking had op het mineraalwater.