2 maart Viñales – Pinar del Rio
Gisteren hebben we de toerist uitgehangen in Viñales. Het is mooi plaatsje, veel terrasjes en prima eten. We hebben geen sigaren gerookt, wel de tabak zien drogen. Mooiste was de opmerking van onze Duitse buurvrouw, voormalig Ossie, dat ze zo veel van de DDR herkent in Cuba.
Het is bewolkt als we wegrijden, goed om te fietsen, jammer voor de foto’s. We maken een tussenstop bij de Mural de la Préhistoria. Een wel heel lelijke muurschildering waarmee Fidel de oorsprong van de socialistische mens liet uitbeelden. Het is een dissonant in een lieflijke vallei.
De route is mooi. We rijden kilometers door een nationaal park, het is fantastisch groen. Eerlijk gezegd is het landbouwgebied waar we daarna fietsen afwisselender. We rijden door wat kleine dorpjes. Bij sommige spat het socialistisch enthousiasme nog van de muren.
Inmiddels schijnt de zon en moet er geklommen worden. Eerlijk gezegd moet er ook gegeten worden, maar er is niets. We behelpen ons met de van thuis meegebrachte reepjes. Mijn tempo is zo laag dat ik de kolibri’s in de struiken zie.
Als we Pinar del Rio binnen rijden is de lucht grijs en zijn de straten nat van de regen. Het stadje wordt er niet mooier van. We vinden een casa in een straatje vol oude koloniale huizen. Aan de resten verf zien we hoe mooi het ooit was. Wij krijgen het appartementje op de eerste verdieping. De huiskamer beneden is zo groot dat we onze fietsen er met gemak in kunnen parkeren.
We lopen de stad in voor een late lunch en ook met zon verrast de aftakeling ons. We zien zo veel mooie oude panden, zo veel verval, zo veel leegstand. We lopen langs een oude fruitmarkt, het enige dat rest zijn de buitenmuren. Bij het pizzarestaurant staat een grote rij. De volgende straat gonst van de pubers in de rij bij de ijswinkel. De reisgids meldt dat de stad zich heruitvindt na een aantal jaren in het slop, voor ons is deze omschrijving nog wat optimistisch.
