Waar we gisteren met moeite naar boven reden glijden we nu dezelfde bult af naar beneden. Met hellingpercentages tot 13% bedenk ik me dat het gisteren dus niet alleen de warmte was die het pittig maakte.
Het grootste deel van de dag fietsen we over het fietspad Ostiglia – Treviso. Ooit was dit een spoorlijn voor militair gebruik, maar sinds WO2 was deze in onbruik. De Italianen hadden er in 2007 een wet voor nodig om dit soort oude spoorwegen als wandel- of fietspad te gaan gebruiken, maar het resultaat mag er zijn. Vlak, bijna recht en goed verhard. En met dit weer is het fijn dat de taluds vol bomen staan. Het is bijna saai zo gemakkelijk is het fietsen. Alleen de hekjes bij elke kruising eisen dat we opletten. We raken aan de praat met de man die langs de route een kiosk heeft. Aan zijn gastenboek te zien zijn we niet de enige lange afstandsfietsers op dit traject.
Eindpunt van de dag is Treviso, stad van kunst en water, zoals ze zelf zeggen. Zo dicht bij Venetië lijkt dit een gedurfde uitspraak. Het duurt tot het eind van de middag tot we het ‘koel’ genoeg vinden om de stad in te gaan. We worden verrast door de mooie piazza’s, de goed gerestaureerde gebouwen en de rivier die op alle plekken door de stad stroomt.
Leuk, even meelezen…we gaan het nog esnhebben over dat vliegen