Het boekje noemt de rit van vandaag de koninginnerit. We herkennen het jargon, dit is de langste, zwaarste rit. Zo ziet het er ook uit: 98 kilometer, meer dan 2000 hoogtemeters en grotendeels onverhard. Wij kiezen voor een koninklijke oplossing, we hebben een volgauto. Het idee is dat we in kunnen stappen als we er genoeg van hebben.
Het eerste deel van het traject is een rustige verharde weg. De stad uit is het druk met kerkgangers, allemaal piekfijn en brandschoon gekleed, een bijbel onder de arm. Carry rijdt een stukje voor me. Een fietstaxi haalt me in, hij moedigt me aan en wenkt dat ik hem moet volgen. Hij zal het gat met Carry wel even dicht rijden. Tegelijkertijd schreeuwt hij commentaar naar alle bekenden die hij tegenkomt. Onderwijl is Carry een sprintje aangegaan met een andere fietstaxi. Hij wint, maar op deze hoogte zit hij flink te hijgen.
De vulkanen zijn mooi, ze liggen met hun top in de wolken. Er loopt een harde grens tussen het bos en het lager gelegen landbouwgebied. We stoppen nog even voor cola, dan draaien we het onverharde pad op. Dit geeft meteen een ander tempo. Het fietsen is heet. De dorpjes zijn afgelegen. En na de volgende bocht hebben we ineens fantastisch uitzicht op een meer. De lucht is helder, op de achtergrond zien we een vulkaan, het is zó mooi.
Ondertussen ontvangen we berichten van onze chauffeur. Hij blijkt geen idee te hebben waar we zitten. We delen onze locatie, maar dat helpt niet. Hij belt en vraagt me mijn telefoon aan een passant te geven. De dame die ik mijn telefoon in de hand druk kijkt wat verwilderd, maar begint dan een gesprek in het Kinyarwanda. We vertrouwen erop dat dit goed gaat en rijden door. Ik stuur een foto van wat ik denk dat een plaatsnaambordje is. Hij zegt er binnen 30 minuten te zijn. We trappen op het gemak door. Anderhalf uur later, net voor een stevige helling, rijdt hij ons achterop. We laden de fietsen in en vertrekken. Vlak voor Gicumbi passeren we Steven en Lynn. Zij hebben het hele stuk gefietst, wat een helden!