Oostwaarts

Het ochtendritme is vertrouwd. Slaapzakken inpakken, matjes oprollen, thee zetten, tent afbreken, alle spullen aan de fiets en gaan. Iets meer dan een uur hebben nodig voor het hele ritueel. We kletsen nog even met die andere vakantiefietsers en dan rijden we via Bourtange naar de grens.

Nog altijd verbaast het dat zo’n streep op de kaart zoveel verschil maakt in het landschap. Aan de Duitse kant zijn de huizen net anders, staat er een crucefix in de tuin en is het allemaal wat ruimer, wat uitgestrekter. Het is heerlijk rustig onderweg, tot we bij de Ems komen. Hier loopt de Ems-Radweg en er rijdt ons een zwerm vakantiefietsers tegemoet. De rest van de dag hoeven we het fietspad met niemand te delen.

We passeren een militair oefenterrein. Op zaterdag wordt blijkbaar niet geoefend, dus we kunnen door rijden. De militairen hebben het goed voor elkaar, direct grenzend aan het oefenterrein liggen wat hennepvelden. De geur hangt zwaar in de lucht.

Onderlangs een magneetbaan komen we in Börger. Deze Borger heeft wel hunebedden, maar voelt zich beslist geen hunebedhoofdstad. Het is uitgestorven. We stoppen bij een pizzeria. We twijfelen over mondkapjes, de pubers naast ons niet, die lopen alle vier met een hip printje voor hun gezicht. En wel weer bijzonder, we kunnen alleen cash betalen.

We fietsen over een fiets/wandelpad de stad uit. Een oudere man laat ons passeren. Hij kijkt blij tevreden als hij meldt ‘die Frau fahrt immer hinterher’.

Het waait hard. De lucht is al de hele dag betrokken. We zien vooral mais. Net als we constateren dat het eigenlijk wel saai is draait de route het bos in. Het volgende uur rijden we over gravelpaden en is onze aandacht bij de weg. Klokslag 15 uur, Duitse pünktlichkeit en de voorspelling van buienradar, begint het te gieten. Flink nat komen we aan bij het hotel. Hier wachten we de buien van vandaag en morgen af.