Hoezo naïef? Natuurlijk zijn er bussen vol toeristen bij Cabo de São Vicente, bij de vuurtoren op het meest zuidwestelijke puntje van Europa. Karakteristiek is de reactie van een stevige Amerikaanse dame ‘where’s the tourist shop?’. Die is er niet. Wel een kraam met de ‘letzte Bratwurst vor Amerika’ en een groot stalen logo dat het beginpunt van de Eurovelo 1 markeert. Maar uiteindelijk is dat allemaal bijzaak, wat hier indruk maakt zijn de kliffen. Waanzinnig zo mooi, hoog, diep, stoer, wat een golven en overal bloemen!
Eurovelo start met een onverhard pad tussen de velden door. Met af en toe een lusje naar de kust. Op de rand van de kliffen bloeit alles wat maar bloemen zou kunnen hebben. We stoppen voor een hippe milkshake bij een VWbusje. Het water is vol zwarte vlekken, surfers op zoek naar de perfecte wave. Hier wordt een droom geleefd: campertje, surfplank, uitzicht. En aan de aantallen te zien, is dit een goede plek voor deze droom.
Bij het verlaten van het dorp besluiten we dat het te vroeg is om te lunchen. Tja, zulke besluiten neem je. En dan is het volgende stuk onverhard en afgelegen. Een echte mountainbike route, onverhard, rotsen in het pad, witte rozen langs de kant, en stukken waar ik echt moet lopen. Warm. Doodstil. En zo mooi. Maar wel Europa, dus in de middle of nowhere een bordje Eurovelo 1 naar links. En ja, ik durfde het aan om niet af te snijden via de grote weg maar gewoon onverhard door te fietsen door het eucalyptusbos. Door naar Aljezur. En hoewel dit dorp is met een naam en veel hellende straatjes, heeft het geen mogelijkheid om te lunchen. We maken de keuze ook het laatste stukje onverhard te gaan. Dat zullen we weten. De wandelaars die ons tegemoet komen zijn echte hikers, en wij ploeteren met de fiets aan de hand de helling op.