Vanaf de Kalterer See volgen we opnieuw de Etsch. We zijn niet de enigen. Zo in het weekend zwermen ook de Italianen uit over de fietspaden. Het is duidelijk dat wielrennen een serieuse zaak is. Iedereen zit picobello op de fiets, òf volledig in de kleuren van een team tot de sokken aan toe òf in zwart en wit volgens de laatste mode van Castelli. Langzaamaan verlaten we Zuid Tirol en nu heet de rivier in het Italiaans Ádige. De rivier is recht, het fietspad ook. We dalen langzaamaan. De bergen worden wat ronder, wat lager en het dal wordt breder. Er staan nog appels maar de bebouwing neemt toe. We fietsen soepel door, maar het voelt alsof we zo de vakantie uit fietsen. 
Maar dan komt Trento. De eerste echt Italiaanse stad. We nemen de afslag het centrum in en rijden recht op de Duomo af. Wat een feest, zo mooi. Ook de Piazza Duomo ernaast is fantastisch, omringd door huizen die nog deels met fresco’s beschilderd zijn en met in het midden de Neptunusfontein. Hier wil mijn fiets wel even staan. 
In Trento buigt onze route af van de route naar Rome. We beginnen prompt met een fikse klim, 14%. De 6 kilometer erna blijft de route heftig, met percentages tussen 6 en 14%. Het is warm vanmiddag en de meningen zijn verdeeld of deze klim nu wel of niet heftiger is dan de hellingen die we in de Alpen gehad hebben. 
Het laatste stuk fietsen we langs het Lago di Caldenazzo. Het is zondagmiddagdruk op alle strandjes en op het riante fietspad. Het is duidelijk hoogseizoen. Een van de vele campings aan het meer heeft nog een camperplek voor ons, groot en ruim tussen alle caravans en campers. We leren weer iets nieuws over kamperen in Italië, je neemt altijd je ochtendjas mee en die kun je op elk willekeurig moment van de dag aan. 