Oostwaarts

We rijden verder langs Lake Muhazi. De weg is redelijk vlak en onverhard. De zeldzame auto die passeert laat ons achter in een rode stofwolk.  De riemen van onze fietsen piepen van het stof. We blijven ons verbazen over de grote hoeveelheid vogels die we zien. Het is mooi fietsen langs de bananenplantages en het water. Af en toe lopen er wat geiten over de weg.

De weg buigt om een zijarm van het meer. In het moerassige deel groeit papyrus, aan de randen zien we landbouw. Het ziet er precies uit zoals het ook bij bij tropische plantenteelt gepresenteerd werd. Op sommige stukken is de klei van de weg in diepe richels gedroogd en stuiteren we van links naar rechts. 

We rijden door rijstvelden. Er wordt gedorst. Dat gaat simpelweg door de rijpe aren op een grote steen te slaan. Van hier af loopt de weg wat omhoog. De helling valt mee. De heuvels zijn hier weer echte heuvels en geen stiekeme bergen. We rijden door een dorpje. Het voelt als een ouderwetse westernfilm, waarin iedereen zwijgend kijkt naar de vreemdeling die het dorp binnen rijdt. Achter ons barst het gekwetter weer los. Het gebied wordt langzaamaan droger. We zien de eerste sorghum op de velden.

Hier is het moeilijk te onderscheiden waar een dorp begint en waar het ophoudt. Het is een lang lint van huizen langs de weg. We stoppen even om wat bananen te eten. We veroorzaken een complete oploop van schoolkinderen die zwijgend staan te kijken wat we aan het doen zijn. Als we opstappen voel ik een handje op mijn kuit, iemand wil even dat witte vel voelen. 

Het is ontspannen fietsen. We lunchen in Gakenke. Het restaurantje is lokaal, zonder menukaart. We lossen het op door even mee te lopen naar de keuken. De kok, met echte witte muts, laat ons even in de pannen kijken. We wijzen wat aan. We krijgen veel meer, een bord met puré, frites, rijst, spinazie en bruine bonen. Plus een stukje stoofvlees. Het is verrassend lekker. En bijkomend voordeel, het is klaar, we hoeven er niet op te wachten.

Hier in Gakenke draaien we weer de grote weg op. We volgen nog steeds Lake Muhazi. Alleen is de weg hier met een lineaal getrokken en heeft daarom nog wat pittige klimmetjes.