Heiligenbrunn – Csepreg
We worden uitgezwaaid door de eigenaarvan het familiehotel. Hij had ons nog wat lokale fietsroutes willen uitleggen maar wij volgen ons eigen pad. Vandaag begint dat met de Paradiesroute, de ökoEnergieland radweg en de Weinidylle radweg. En wat het paradijs betreft, we zien appels genoeg, maar de enige slangen die we zien liggen geplet op het wegdek.
De wegwerkers die ik in de verte dacht te zien blijken bij nader inzien twee grenswachten. Ze zien eruit of ze straf hebben vandaag. Hun rugzakken liggen aan de kant van de weg en ze staan in vol uniform nu al te zweten. Het wordt een lange dag voor ze. Gelukkig hebben ze wel hun eigen dixi.
We passeren de grens meerdere malen. In geval van twijfel aan welke kant van de grens je bent is er een vuistregel. Als de electriciteitslijnen boven de grond lopen is het Hongarije. Zo gedachtenloos kun je nu de grens over. Op diverse plekken wordt het IJzeren Gordijn gememoreerd met symboliek van wachttorens en prikkeldraad. Er staat een museum aangeduid. Het nabijgelegen gebouw zou het kunnen zijn. Ik loop naar binnen. In één stap ben ik terug in de jaren 60, in een ambtelijke organisatie van twee personen. Beiden hebben hun eigen kamer en communiceren via de openstaande deuren. Ook de verhouding is klassiek met een oudere secretaresse en jonge baas. Dit is niet het museum dat we zochten.
In het volgende dorp willen we koffie. Een terras met grote parasols ziet er uitnodigend uit. De met krijt op de muur geschreven menukaart is veelbelovend. De andere gasten zitten al aan het bier. Ze melden dat de zaak gesloten is. We kunnen naar de naastgelegen Coop om wat te halen. We stappen in een andere wereld. De winkel is grijs en kaal en het assortiment is zeer beperkt. Maar er is een koelkast met frisdrank en je kunt met pin betalen.
