3 augustus, Mpigi – Kayabwe
Iedereen loopt met dikke truien aan als we om 7 uur ontbijten, het is 22 graden. Wij beleven het als heerlijk weer, zeker om te fietsen. Het eerste stuk vanochtend is verhard. Het is nog niet druk op de weg en we kunnen heerlijk doortrappen. Het is alleen uitkijken voor de verkeersdrempels. Ze zijn amper te zien, maar heftig aanwezig.
Langs de weg melden borden van allerlei ontwikkelingsorganisaties hun projecten. Wat scholen betreft bespeuren we een competitie tussen het christelijke World Vision en koranscholen. Dan rijdt ineens een brommertje naast me, de jongen wil mijn telefoonnummer weten. We passeren wat stalletjes langs de weg. Er is van alles te koop. Wat blijft hangen is de weëe geur van vlees bij een groepje slagers.
Bij de volgende rotonde draaien we de grote weg af. Vanaf hier rijden we onverhard. Meteen verandert het beeld, er is alleen nog het groen van de velden, het rood van de weg en het blauw van de lucht. Plus natuurlijk het gejoel van kinderen, steeds weer duiken van alle kanten kleintjes op. Het aantal borden langs de weg neemt enorm af, blijkbaar hoeven mensen langs de onverharde weg niet bekeerd te worden.
De weg is pittig. Er zijn stukken bij dat het zoeken is naar dat ene kleine richeltje waar je makkelijk kan fietsen. De enkele auto die passeert neemt alle ruimte. Langs de weg zien we cassave, bananen en koffie in alle combinaties door elkaar. En het stoft, alles krijgt een rode zweem en ik voel het rode stof plakken op mijn bezwete gezicht.
Het eindpunt van vandaag ligt vlakbij de evenaar. We rijden om voor een foto. We stoppen meteen ook om te lunchen. Tijdens het eten zien we auto’s stoppen en toeristen hun beurt afwachten voor hun eigen fotomomentje.
