Etsch

Gisterenochtend hebben we afscheid genomen van onze Friese medefietsers, zij fietsten al door, wij bleven nog een dagje.

Vanochtend vertrokken wij ook. Iets later dan gedacht, maar toen konden we wel droog inpakken (en had Carry ook zijn leesbril gered uit de al ingepakte tent). De tocht van vandaag voert langs de Etsch, en voor de eerste keer deze vakantie volgen we een rivier stroomafwaarts. Het fietst erg soepel, niet alleen omdat we dalen, ook de waanzinnige kwaliteit van het fietspad, breed, mooi asfalt en heerlijk door het bos. De afslag naar de Stelvio, 42 bochten naar boven, slaan we over, we nemen de afslag richting Stelvio park. Deze streek is volledig tweetalig en misschien zouden we toch de Duitse naam van de Stelvio moeten gebruiken, Stilfserjoch klinkt zoveel mooier. Overigens graven ze de berg ondertussen langzaam af, want hier komt ook mooi wit marmer vandaan.

Langzaam fietsen we ook de streek van de appelteelt in. De Betuwe is er niets bij. We zien appelbomen zo ver het oog reikt. Uitleg op een bordje vertelt nog eens van Eva, de appel en het paradijs. Om in die sfeer te blijven, wordt het daarna kermis in de hel, de zon breekt door, maar met een regenbui.

Kerkbezoek maakt een einde aan deze kermis. Het St. Prokuluskirchlein, een 7e eeuws kerkje met 8e eeuwse fresco’s, wat een schoonheid.

We blijven de Etsch volgen. Het fietspad is mooi, maar ook de voorzieningen er omheen zijn verbazingwekkend goed. Regelmatig zijn er Rahdtreffen, bikehotels en fietsenmakers. Plus natuurlijk een overzicht van de route, dat ziet er goed uit voor ons.

Als Zuideuropees land doet ook Italië aan siesta’s. Ofwel de camping waar we aankomen is dicht tot 3 uur. We besluiten te wachten. Of toch maar niet? Net als we willen vertrekken, komt een dame aantrippelen. Met helblond haar en feloranje lippenstift is ze in vol ornaat voor een middag op kantoor. Ze gaat naar binnen en doet de deur achter zich dicht. Het duurt 10 minuten tot ze haar computer heeft opgestart en het drie uur is. Dan gaat de deur open. Er vormt zich een rijtje van drie. De slagboom gaat open, er rijdt een blauw busje door. De dame ontploft in een combinatie van Italiaans temperament, Duitse regeldwang en pure stress ‘Van wie is dat busje? Je mag niet zonder toestemming het terrein op. Je moet terug. Wachten op toestemming’. Het meisje achter me sputtert dat de baas dit zo uitgelegd had, maar nee, het busje moet terug. Net als ik me afvraag of we wel in dit kamp willen blijven ben ik aan de beurt. Voor trekkers is er eigenlijk geen plaats, wordt me gezegd, maar aan de rand van de camping is wel een klein hoekje waar we mogen staan. Het wordt precies aangeduid, naast het trapje en niet anders. Hiervoor geldt ook een aangepast tarief, dat kan alleen cash betaald worden. Het blijkt een plek met een paradijslijk uitzicht!