De camping is prima. Het doet denken aan een ouderwets variététheater. Er zijn twee mensen die alle rollen hebben. De receptioniste is ook serveerster. De man van het zwembad doet ook onderhoud. Én hij is pizzabakker. In de volgende acte maakt de serveerster samen met de man van het zwembad het sanitair schoon. Maar we slapen er prima. We worden wakker met uitzicht op de koeien en, groot verschil met de afgelopen dagen, er ligt dauw op het gras.
Het eerste stuk van vandaag is geen feest. De weg gaat omhoog en het is druk. Mijn voorband wil niet, die loopt langzaam leeg en ik twijfel aan alles vandaag. Een eerste kop koffie en een geplakte band lossen veel op. Een afslag van de grote weg af ook. Uit mijn ooghoek zie ik dat Le Puy nog 37 kilometer is. Dat wil dus zeggen dat onze toeristische route beduidend langer is. We gaan zien of het de moeite waard is. We beginnen met een echt hoogtepunt, het hoogste punt van de hele route op 1245 meter. 
Van daar gaan we lekker over de vlaktes van het Centraal Massief. Het is echt agrarisch landschap, gele tarwevelden en weides vol koeien. Wat stijgen en dalen, het houdt elkaar goed in evenwicht.
Het laatste stuk naar Le Puy spoort echt lekker, een voie verte. Een oude ongebruikte spoorlijn is omgezet in een half verhard fietspad. Wij hebben de mazzel dat het voor ons iets daalt, dus we hoeven amper te trappen. Er zitten vijf tunnels in, waarvan de langste 1,1 kilometer is. Ze zijn goed verlicht, maar toch blijft her bijzonder, een tunnel zo lang dat je het einde niet ziet.
Het is een prima traject, maar dat neemt niet weg dat mijn voorband het weer begeeft. Deze (vijfde?) keer houden we het bij pompen en een stop bij Vélomania. Zij hebben een vervangende band, niet optimaal, maar goed genoeg voor de volgende 1000 kilometer.