12 augustus San Gimignano – Buenconvento
Het is nog fris als we wegrijden. Het eerste stadje waar we doorheen komen is Poggibonsi. Het is zo rustig dat zelfs Bert Visscher geen schade kan aanrichten. Het dorp uit rijden we over een onverhard fietspad langs een klein stroompje. Het is weelderig groen en rustig. Ergens in mijn hoofd zeurt een stemmetje dat we voor zo’n landschap niet in Toscane zijn. Hier zien de lokale wraakgodinnen hun kans, het pad is afgesloten. Een wandelaar meldt dat we door kunnen rijden. Dat doen we. En waar het pad volledig weggespoeld is, lopen we.
Nu krijgen we het Toscaanse landschap in volle glorie. Op een heuvel liggen de vestingwerken van Monteriggioni, een imposant beeld. De weg glooit en natuurlijk zitten er wat stevige klimmetjes in. Ondertussen is het ook niet meer warm maar gewoon heet. Dan zien we de torens van Siena. Hier staat ook voor het eerst Rome op de borden. Na een laatste klim is daar de stadspoort.
Dit is Siena. De vlaggen voor de Palio verwelkomen ons. We komen de stad in via de wijk van het stekelvarken. Wat verderop realiseren we ons dat dit pas een buitenwijk is. Onderwijl wordt het drukker en drukker op straat. We slalommen tussen de toeristen door. Aan het eind van het steegje zien we een houten constructie. Daar gaan we onderdoor, het zijn de tribunes voor de Palio van woensdag. Nu staan er nog terrassen, woensdag lopen hier de paarden. We staan op de Piazza del Campo, een van de mooiste pleinen die we kennen. Ik schiet vol, wat een fantastische plek om met de fiets aan te komen!
De Palio is een middeleeuwse paardenrace. Er is een heel systeem om te bepalen welke wijken van de stad aan de wedstrijd mee mogen doen. De paarden lopen drie rondjes om het plein. De Palio betekent heel wat, maar de race zelf is binnen twee minuten klaar. Nu ligt de leem op het plein en mogen de paarden op streng vastgelegde momenten hun oefenrondjes lopen. Natuurlijk wil mijn stalen ros ook een rondje maken, tot ik halverwege door een agent gemaand word af te stappen.
We rijden door de Contrada del Nicchio de stad uit. Bij alle huizen hangt de vlag met de schelp buiten en de weg is afgezet. Hier wordt met lange tafels het eten van vanavond met de wijk voorbereid.
We rijden verder over de Vía Cassia, de Romeinse route van Rome naar Siena en Florence. Het is heet in de zon en de hitte slaat van het asfalt af. Verkeersborden manen tot gebruik van sneeuwkettingen in geval van sneeuw en ijs. In mijn hoofd zingt Annie M.G. Schmidt over die arme juffrouw Scholten. Ons routeboekje pakt wat mooie zijwegen. Wij blijven gewoon op de Vía Cassia. We fietsen stug door, op weg naar schaduw.
