Gisteren zijn we de denkbeeldige grens van de voormalige DDR overgestoken. Prompt liet internet ons in de steek. We vragen ons af of het toevallig is of dat hier voorzieningen tóch achterlopen. Met het fietsen in oost is de wind overigens gedraaid, die waait nu ook oost. Zo langs de kust valt dat niet mee.
Onze eerste stop is Wismar. Ook dit is een mooi onderhouden hanzestad. De bouwstijl en de indeling van de straten lijkt op thuis, in Zwolle. Van hieraf buigt onze route af van de Ost-Seeküsten-Radweg. Reden hiervoor is dat deze route erg druk is. Dat hebben we gisteren gezien, veel electrische fietsen en mountainbikes en af en toe een vakantiefietser. 
Dus we slaan af, het binnenland in. De route is mooi, maar pittig. Flinke stukken zijn onverhard, met dikke gravel en af en toe rul zand. Tijd voor een tegeltjeswijsheid. Ik twijfel nog tussen ‘niet alles wat je kunt fietsen is een fietsroute’ en ‘de slechtse wegen geven de mooiste uitzichten’. 
Ondertussen doen we haasje-over met twee andere Santosfietsers. Als wij uiteindelijk op een terras zitten schuiven zij aan. Het is erg gezellig, met verhalen over fietsen in Duitsland. Hun opmerking dat de R1 nog veel langer en heftiger onverhard is dan deze route echoot nog een tijdje na. 
Het laatste stuk langs de kust is druk. Ook de camping is druk. De receptioniste geeft aan dat het vol is, maar dat ze voor fietsers nog wel plaats heeft.