In Pannerden ligt het pontje over de Rijn klaar als we aan komen fietsen. We zijn met zijn zessen. De andere vier passagiers aan boord hebben even tijd voor een foto. Zij fietsen een aaneengesloten rondje Gelderland. Gisteravond zijn ze vertrokken uit Hoevelaken, nu zijn ze halverwege. Ergens vanavond hopen ze, na 600 kilometer, weer thuis te zijn.
Als we de pont afrijden komt ons een vakantiefietster tegemoet, herkenbaar aan haar volgepakte fietstassen. Wat verbaast is de waterzak in haar mandje achterop, zeker vijf liter klotst met haar mee. Ze is blijkbaar iemand met grote dorst- of wellicht hebben we niet goed gekeken en is haar goudvis mee op reis.
Op zo’n dag fietsen kom je langs een verbazingwekkend aantal fietsroutes. Natuurlijk zijn er de knooppunten en de langeafstandsroutes. Daarbij heeft elk dorp zijn eigen ommetje en elk landschap zijn eigen route. En dan zijn er ook de (quasi)historische trajecten. Zo komen we over een pad dat deel uit maakt van de Maasroute, door het maasheggelandschap loopt en ook nog Via Valentiniana heet. Als buitenstaander zie je vooral veel bordjes, een fijn pad, en veel ongeknipte meidoornhagen.
Wat ook opvalt onderweg zijn de akkerranden. Op veel plekken zijn ze ingezaaid, veel bloemen, veel afwisseling en mooie kleurtjes. Wel is er zo’n cynisch stemmetje in het hoofd, elke boer zijn eigen keuze voor een mengsel, met subsidie uit een of ander EU-potje.
O, en op de route van vandaag verdient de karakteristieke lucht van varkens, zeker rond Sint Antonis, een aparte vermelding.
Het laatste stuk rijden we langs het Eindhovens kanaal. De televisietoren van Mierlo is een soort van landmark. Vroeger voor kinderbenen was dat een punt van heel ver fietsen, nu is het teken dat we er bijna zijn.