Als we tijdens het ontbijt naar buiten kijken, zien we dat de rivier een meter of wat lager staat dan gisteren. Het ziet ernaar uit dat vannacht de deuren van de dam gesloten waren. Als we onderweg zijn horen we flink geraas achter ons. Mooi verhaal natuurlijk, als we zeggen dat we hoorden dat de deuren open gingen en dat ze alleen tijdens kantoortijd open staan.
We fietsen een klein stukje om, om de Tam Ting te bezoeken. Dit zijn twee grotten op de plek waar de Ou in de Mekong stroomt, genoemd naar de duizenden boeddha’s die er staan. We parkeren de fiets, kopen een kaartje voor het fietsparkeren en een kaartje voor de boot. We wandelen langs een heleboel kraampjes. We steken over met de boot. We kopen een entreekaartje, huren een zaklamp, en stappen een heleboel treden omhoog. En hoe mooi ook, eigenlijk valt het toch wat tegen. Na een paar minuten zijn we wel uitgekeken. Ook de andere grot kan onze aandacht niet zo lang vasthouden.
Als we weer op de fiets stappen is het klef benauwd en warm. Zo klef hebben we het nog niet gehad. Gelukkig is de route vrij vlak en maken we ons eigen briesje. Het is niet ver meer naar Luang Prabang. We komen nog een mooi olifantenbordje tegen. Van olifanten hier worden we wat minder verdrietig dan eerder. Ze staan gewoon los zonder bakjes op hun rug. 
Het laatste stukje trappen valt niet mee. Nu het zo benauwd is, is de kwaliteit van de lucht slecht. Onze longen worden er niet blij van. We constateren het. Pas later realiseren we ons dat dit niet normaal is. Wat opvalt nu we de stad naderen is het grote aantal bordjes land for sale, land for rent. Blijkbaar verwachten ze dat investeerders kansen zien. Er staan ook flink wat grote bedrijven, de meeste automerken zijn wel vertegenwoordigd. De bebouwing wordt dichter. We zien geen bordje met ‘welcome in Luang Prabang’ maar rijden gewoon over de houten fietsersbrug de stad in. We zijn er. 