13 augustus Buenconvento – San Casciano dei Bagni
In 990 ging de Engelse aartsbisschop Siegeric voor een boodschap naar Rome. Zijn terugreis naar Canterbury heeft hij in 79 etappes vastgelegd. Hiermee werd dit de route die de Franken nemen naar Rome, de via Francigena. Sindsdien heeft deze wandelroute ook een variant voor fietsers. Deze rijden wij vandaag. We hebben van gisteren geleerd dat we de dagafstand moeten aanpassen, op tijd weg moeten en niet te lang moeten blijven hangen onderweg. Vol goede moed stappen we op.
Het beeld is perfect, witte wegen en cipressen, met in de verte een wandelaar met een rugzak. De realiteit is anders. Een slechte weg, steile hellingen, geen schaduw. Ik vervloek de Italiaanse sprookjes. Hoe gaan we dit redden vandaag?
Carry staat me op te wachten in de schaduw. Hij heeft al wat staan kletsen met wandelaars. Dan laat hij me voorgaan voor een foto. Als hij de wandelaars weer passeert roepen ze hem na ‘now she is faster’.
Na anderhalf uur vluchten we naar het asfalt. In San Quirico d’Orcia pikken we de route weer op. We rijden door de verrassend mooie hoofdstraat, begeleid door oorverdovend klokgelui. Het is de oproep voor de mis van 11 uur. Voor ons is het teken dat we voort moeten maken, we hebben pas 21 kilometer gedaan.
Van hieraf rijden we over een kleine asfaltweg. Het uitzicht is fantastisch, weids, gele graanvelden, bosjes en natuurlijk rijtjes cipressen. Krekels zingen, sprinkhanen en hagedissen schieten weg voor de fietsen. Er staat een klein briesje, dat ons helpt de moed erin te houden.
Tijd en hitte halen ons in. Het is inmiddels half 2, we hebben nog 20 kilometer en 400 hoogtemeters te gaan. Het kan zijn dat buienradar zegt dat het maar 30 graden is, de volle zon kookt mijn hersens onder mijn helm. Gelukkig vinden we schaduw aan de rand van een weitje vol bloemen. Begeleid door zoemende insecten en fladderende vlinders eten we ons broodje. De klei is knoestig van de droogte, maar we rollen ons kleedje uit voor een siësta.
We stappen weer op met frisse moed. Een stukje dalen en een waterkraan langs de weg zorgen voor optimisme. Op de top van een heuvel ligt ons eindpunt van vandaag en het Italiaanse sprookje leeft weer.
PS inmiddels begrijpen we wel waarom we geen andere Romefietsers tegen komen.