Een eerste rondje door de stad. Even proberen hoe het fietst hier. En denk bij stad aan serieuse stad, 1,7 miljoen inwoners. Dat zijn veeeeel mensen in het verkeer. En ze rijden allemaal links. Da’s effe uitkijken. En net de andere kant uit uitkijken als je gewoonlijk doet….
En wat je ziet? Helemaal links staan de geparkeerde auto’s. Bewaakt door een zelfbenoemde parkeerwacht met een fluitje. En bij in en uitparkeren wordt met dat fluitje het verkeer gewoon even stilgezet. Dan rijden er becaks, fietstaxi’s, een soort van bakfiets met passagiers. Die becaks staan overigens ook vaak langs de weg, met erin een half opgevouwen, slapende bestuurder. En er rijden veel brommertjes. Daar kunnen meer mensen op dan je zou denken. Vooral kleine kinderen passen nog makkelijk vóór de bestuurder, of ergens lekker tussen papa voorop en mama achterop. Dan natuurlijk de auto’s, mooi, nieuw en uit de regio. Met geduldige chauffeurs. Die toeteren als ze je voorbij gaan. En gewoon hun neus er tussen duwen als ze willen invoegen. En zo rond het middaguur wordt dit alles begeleid door stemmige toespraken van elke moskee op elke straathoek.
En hier tussendoor fietsen wij. Twee grote witten. Lachend nagekeken door voetgangers, nagejoeld door straatjongetjes, aangestaard door automobilisten. Daar gaan we, lekker op de fiets. Morgen de stad uit!
Bij jullie ideeen over fietsen in Indonesië zag ik steeds die rijstvelden voor me, rustige plattelandswegen met weinig meer hectiek dan een enkele vrachtwagen, wat mensen die lopen naar een volgend punt al dan niet vergezeld door de karbau en soms een eetstalletje aan de rand.
Maar natuurlijk niet. Jouw bericht van gisteren, Marjan, herinnert mij aan de hectiek van de stad, waar alles kris kras door elkaar rijdt en de rem pas wordt ingedrukt als je dichter dan 5 cm bij een medeweggebruiker bent.
Gelukkig wijken jullie af van alles wat er rondrijdt. Bezienswaardigheden op de dag van de Merdeka-viering als lange blanken en nu hopelijk ook op de weg. Waarschijnlijk komen vandaag steeds meer mijn oorspronkelijke beelden tot leven en ontvouwt zich de uitgestrektheid van het Indonesische landschap zich.
Geniet ervan, en als er weer even een hoosbui is, troost je dan met de gedachte dat ook in Nederland het veel regent en hier de zonneschijn langer op zich laat wachten.
Groet, ook van Gor, Elmy