We fietsen Nava de Rocamalillo uit, de naam is groter dan het plaatsje. Met een klimmetje en weer fantastische uitzichten rijden we bij het volgende station de Via Verde de la Jara weer op. Ook hier heeft nooit een trein gereden. Er is verbazingwekkend veel energie in deze spoorlijn gestopt, als je de bruggen en tunnels ziet waar we doorheen rijden. Het is bewolkt, maar het uitzicht is er niet minder om. Het landschap is ruig. De naam Cerro del Lobo (berg van de wolf) spreekt boekdelen.
Het fietspad is slecht onderhouden, maar prima fietsbaar. We rijden langs de Taag. We kruisen via een hoge brug. Vanaf nu wordt het landschap glooiender. Grote combainers komen aan om het graan te oogsten. We rijden langzaamaan de bewoonde wereld weer in. Het laatste stukje fietsen we langs een spoorlijn die wél in gebruik is.
De rest van de route rijden we langs grotere wegen. Een groepje wielrenners passeert ons. Ze bieden aan ons op sleeptouw te nemen. We houden ons lekker bij ons eigen tempo, met de wind in de rug gaat dat gemakkelijk. Bij de lunch verbazen we ons over de lokale agenten. Ze staan naast ons in het café, met wapen op de heup en rode wijn in de hand.
Ook Hinajosa de San Vicente is meer naam dan dorp. Als we op het terras zitten vraagt de hoogbejaarde buurvrouw wie we zijn, ze kent ons niet. De uitdaging is om hier wat te eten te vinden. Van ons hostal is de kokkin overleden, het restaurant aan het plein is vandaag dicht en de enige winkel is alleen in de ochtend open.
