6 augustus, Masaka – Lyantonde
Het is mistig als we weg rijden. We hebben allebei een vest aan. En dit is meteen de interne tegenstelling tussen de fietser en de toerist. De een vindt het prima weer, de ander wil een blauwe lucht voor betere plaatjes.
Onze route is simpel, we volgen de hele dag de weg Masaka-Mbarara. Er is een soort geasfalteerde berm die een optimist een fietspad zou kunnen noemen. In Nederland is het een redigeerstrook. De werkelijkheid is dat deze strook duidelijk minder onderhouden is dan de weg. Het is dan ook verleidelijk op de weg te rijden. Dit gaat goed tot je een vrachtwagen hoort komen en de berm weer in moet duiken.
Ook al is de route eenvoudig, er is genoeg te zien. Ik zie op zoveel auto’s Ebenezer staan dat ik het op zoek. ‘Tot hiertoe heeft de Here ons geholpen’. Ik vrees dat mijn eerste associatie het liedje van Robert Long is. Geen toelichting behoeft ‘the healing Jesus supports the hurting children of Africa’. Ik word er iebel van.
De straat is schoon, de berm waar we over fietsen ook, maar verder ligt overal afval. Plastic zakjes, plastic flesjes, iedereen laat alles gewoon op de grond vallen. Erven bij huizen worden geveegd en zien er goed uit. Maar er omheen ligt rommel.
Een brommer die voorbij rijdt grijnst naar me en maait met zijn benen alsof hij op een fiets zit. Anderen steken hun duim op. Een jochie met een gammele fiets haalt me lachend in.
Vandaag kijken we uit naar een ATM. Gisteren zijn we dat in Masaka vergeten. Maar banken onderweg zijn zeldzaam. Of er is wel een bank maar de ATM doet het niet. Of niet-klanten kunnen geen geld wisselen. We hopen dat Google misschien kan helpen. Die stuurt ons de bush in. We vragen het een voorbijgangster. Ze kijkt ons niet begrijpend aan en wijst dan de straat uit. We hebben er niet veel vertrouwen in. Maar het is raak en we kunnen weer even vooruit.
