De straten hangen vol gele lintjes. De vangrail is geel geverfd. Er hangt een strik op het gemeentehuis en ook het wegdek staat vol. Niet alleen vandaag, maar al sinds we uit Barcelona vertrokken zijn. Op het bushokje hangt een poster ‘freedom for all Catalan political prisoners & exiles’. Onder het plaatsnaambordje wordt gemeld dat deze gemeente deel uit maakt van de onafhankelijke Catalaanse republiek. Het is duidelijk, de onafhankelijkheid leeft en Spanje heeft hier een serieus probleem.
De route is mooi. Het eerste deel rijden we over smalle weggetjes, tussen de velden door. Grote balen stro liggen klaar om opgehaald te worden. Af en toe een veldje zonnebloemen dat bijna uitgebloeid is. We komen door kleine, slaperige dorpjes. Mooie huizen, met van die grote stenen, met hagen van bloeiende oleander. Cypressen pieken boven alles uit. Het is een ruige versie van Toscane. We delen de route met groepjes racefietsers. We zitten vlakbij Girona en tot in Nederland is deze regio bekend om haar mooie fietsroutes.
We rijden over kleine holle weggetjes, waar de restanten van de regen nog zichtbaar zijn. En we trappen veel hellingen op en af. Fietsers uit Nederland komen hier niet voor niets fietsen. Voordeel van stijgen is het uitzicht. Ineens zien we om de bocht in de verte de zee glinsteren. De bergen aan de horizon komen steeds dichter bij.
Rond het middaguur steekt de wind op, met kracht blaast hij uit het noorden. Zo hard dat we zelfs bergaf moeten meetrappen. Het landschap wordt ruiger. De wind blaast lekker door. We ploeteren verder. De toppen van de Pyreneeën komen steeds dichterbij, morgen gaan we er overheen. 