Victoria

2 augustus Entebbe – Mpigi

Gisteravond hebben we de route nog eens bekeken, het wordt een maand met flink wat hoogtemeters. Oeganda heet dan niet het land van de duizend heuvels te zijn, maar vlak is het zeker niet. We laten dus de laatste overbodige spullen achter in Entebbe. Met ieder zo’n 13 kilo bagage trappen we af. Het is niet ver vandaag, een mooi traject om te starten.

We rijden op het gemak de stad uit. Een bus passeert, het spatbord meldt ‘martyrs’, ik vraag me af wat dit zegt over de chauffeur. Dan zien we het Victoriameer. Hier willen we oversteken. Een mannetje meldt de prijs van de overtocht. De prijs wordt meteen verhoogd als hij Carry ziet. Als ik meld dat de prijs voor mij oké is, maar dat ik alleen ga als mijn man gratis mee mag, lacht hij en is het akkoord.

Vanaf hier is de weg rood en onverhard, het klassieke beeld van een Afrikaanse weg. Het is niet druk, we worden vooral ingehaald door brommers. Ze zoeken net als wij de weg tussen de kuilen door. Kindjes langs de weg zwaaien. We passeren een kudde koeien, ze lopen onverstoorbaar verder.

We zitten allebei met een brede lach op de fiets. Het is zo gaaf om hier te rijden. We laten ons verrassen door de planten langs de weg. De papyrus die thuis staat te verpieteren, staat hier metershoog. Het landschap is mooi. Het is wat bewolkt en prettig warm. Mensen lachen en groeten. En wij rijden lekker door.

In Mpigi is het laatste stukje van de route verhard. Hier is het druk op de weg. Veel kleine witte busjes in diverse staten van onderhoud. Het is een kwestie van ze op het juiste moment ontwijken, want ze stoppen overal om passagiers in en uit te laten. We slaan links af. We moeten nog een laatste stukje naar het hotel met 14% omhoog.