Vandaag fietsen we het laatste stukje naar Nederland. Als we klaar staan voor vertrek raken we nog even aan de praat met een dame. Ze vertelt dat ze met haar man in de caravan woont, 4 maanden in Diest, 8 maanden in Benidorm. Ze komt alleen in haar huis in Brussel voor groot onderhoud. Af en toe vindt ze de caravan wat klein, maar het bevalt haar prima. Wij houden het bij fietsen, en het gaat stroef vanochtend. De benen zijn traag, alsof ze het einde nog even willen uitstellen.
Het eerste stuk is gedoe, met veel kruisingen, bochten en hobbels. We komen niet in ons ritme. We kruisen een oud mijngebied. Het is nu de romantiek van het mijnleven die nog te zien is, een toren, wat opgepoetste loodsen. Het harde mijnwerkersleven is onzichtbaar. We zijn toe aan koffie. Carry reageert op een bordje, koffie met gebak. Helaas, hij leest niet goed, het is koffie met gebed. Op deze kruising pakken we toch een andere afslag. We komen uit bij de frituur voor een portie kebab. Dat geeft vleugels. Na de lunch trappen we een stuk soepeler. Ook hier weer een oud treintraject. Het houdt op bij Neerpelt, van daaraf is het spoor weer voor treinen.
Nu beginnen we op te letten. Hier ergens moet de grens liggen. Het zal toch niet zijn dat ook hier elke grensaanduiding ontbreekt? Nee, hier staat een echte grenspaal, aanduiding 1843. We zijn echt de grens over, het is ons gelukt, vanuit Barcelona.
Het laatste stukje door stadspark Nederland is druk. Het is een mooi fietspad, maar het barst van de senioren met electrische fietsen die ook op een smal pad het liefst naast elkaar rijden. Langzaamaan wordt het bekend terrein. Dan rijden we bij Lenn de oprit op. We zijn er. Barcelona – Brabant: check!
