10 februari Thedi – Madurai
We rijden Theni uit. Het maandagochtendverkeer is één grote chaos. Iedereen wil ergens heen. Kinderen worden met de brommer naar school gebracht en zitten in keurig uniform met zijn drieën achterop. De hoofdweg wordt vervangen door een flyover. In de voorbereiding is het wegdek al gesloopt, dus het verkeer stuitert in stofwolken door elkaar. Gelukkig is de stroom de stad uit wat rustiger dan de stad in. En we neuriën ‘If you can cycle here, you can cycle anywhere’.
We zien de eerste rijstvelden. Na een kilometer of 10 gaan we van de grote weg af. Het landschap is droog en ruig. Vanuit de verte horen we muziek. Die komt uit een dorpje. Het is ongelooflijk, er staan twee gigantisch boxen op een straathoek muziek uit te knallen. Het doet pijn aan je oren als je er langs fietst. Wat ons betreft is het dorp compleet omleefbaar met deze bizarre herrie, maar niemand trekt zich er wat van aan. We zien het vandaag in meer dorpen.
We rijden door geïrrigeerd landbouwgebied. Naast palmen, bananen en rijst zien we okra bloeien en allerlei gewassen die we niet meteen kunnen benoemen. Overal in de velden wordt gewerkt en onderweg worden we regelmatig gepasseerd door trekkers.
De dorpjes waar we doorheen fietsen voldoen aan alle clichébeelden van India. Het is rommelig. Op de meest willekeurige plekken staan koeien. Er ligt stinkend vuilnis op straat. Het wegdek is beroerd en op willekeurige plekken liggen verkeersdrempels. Maar er zijn ook fantastisch gekleurde tempels en mensen die vriendelijk groeten en lachen. Het is waanzinnig om hier doorheen te fietsen.
We stoppen voor een kopje thee. Mensen zijn nieuwsgierig, maar het is moeilijk in gesprek te komen want ze spreken alleen Tamil. En voor wie het wil leren, de taal heeft 247 lettertekens. Wij zien vooral de letters op de verkeersborden, die krullen net wat anders dan het Malayalam in Kerala. Wat altijd goed werkt zijn foto’s, en dan zeker de kerstfoto met onze kinderen.
We rijden op een mooi smal weggetje, van een kwaliteit die op knooppuntenroute niet zou misstaan. Carry staat even op me te wachten en raakt aan de praat met een groep vrouwen. Een van hen spreekt Engels en we worden uitgehoord. Het is erg leuk en ook hier komt de kerstfoto weer te voorschijn. Zij willen ook wel op de foto met ons.
We stoppen om te lunchen in Mannadimangalm. De naam is groter dan het dorp. Menu van de dag is rijst met viscurry en bietensalade, geserveerd uit een blikken emmertje, op een bananenblad. Prima eten, al voelt het ver van huis.
Van hieraf is het rechtdoor en vlak naar Madurai. Hier blijven we twee nachten en gaan we morgen tempels bekijken.
