20 augustus Diest – Geldrop
Het is grijs, bewolkt weer als we vertrekken. Het voelt alsof Nederland en de herfst een schaduw vooruit werpen. Het is vlak en we rijden gemakkelijk. We naderen het Albertkanaal. Dit keer rijden we niet langs het kanaal, maar steken we het over.
We passeren Beringen. De kranen en machines van de mijnbouw steken nog hoog de lucht in. Ter lering ende vermaak is alles opgepoetst. We rijden langs een pleintje vol grote, statige huizen. Hier konden de bazen van de mijn elkaar inde gaten houden. Aan de achterkant van de stad hebben we uitzicht op wat vroeger de afvalberg was en wat nu is aangekleed tot een ‘avonturenberg’.
We rijden verder door een natuurgebied. De zon schijnt al weer. Het is een mooi, rustig kronkelpad. Het valt op dat de aangrenzende vennen helemaal verdroogd zijn. Halverwege staat de slagboom van het militair oefenterrein open, er wordt op de grond niet geoefend vandaag. Alleen de straaljagers gieren boven ons hoofd.
Ook nu verbazen we ons weer over alle obstakels op het fietspad. Er moet uit alle macht voorkomen worden dat auto’s op het fietspad kunnen of dat fietsers te gemakkelijk de straat op rijden. Er is een boel creativiteit hiervoor bij wegenbouwend Europa. En dan een wonder op het allerlaatste stukje fietspad in België, een oude spoorlijn waar fietsers voorrang hebben bij alle kruisende wegen en weggetjes. Het is ongelooflijk en het fietst lekker onbezorgd door.
Op MapOut zien we dat we de grens passeren. In het veld is niets te zien. Voor de foto rijden we richting Achelse Kluis. Hier staat de grens op het asfalt geschilderd met vlaggen aan weerszijden. We zijn weer in Nederland!
Het is meteen duidelijk. In fietsland Nederland zijn de fietspaden breed en zijn er veel fietsers. Het lijkt of iedereen de bloeiende hei wil bekijken, en liefst naast elkaar op een elektrische fiets. Het laatste stukje van de weg is bekend, we rijden op d’n bult de oprit op.
