Nederland – Reizen op de fiets

Jaagpad

15 juli Geldrop – Maastricht

We hebben een wasje gedraaid en de laatste overbodige spullen achtergelaten. We drinken nog een kop koffie met Lenn. Dan zwaait ze ons uit en rijden we de toeristische route langs mijn geboortehuis. We blijven langs het spoor rijden en komen in het Leenderbos terecht. Hier zijn de fietspaden breed. Op zo’n zaterdagochtend betekent dat we constant peletonnetjes wielrijders tegenkomen. Via de Kluizenaarsweg komen we bij de Achelse Kluis. We passeren de witte streep die de grens symboliseert. We kijken even om de hoek, maar het trappistenbier van hier bewaren we voor een andere keer.

Na 27 kilometer komen we bij het kanaal van vandaag. We dachten dat het van koning Albert was, maar het blijkt gewoon weer de ZuidWillemsvaart. We starten op het jaagpad aan de rechteroever. Natuurlijk hebben we een theorie dat dit beter fietst dan de overkant. Hier rijden we in de schaduw en minder in de wind. We vragen ons af of er aan beide kanten een jaagpad ligt. Maar we nemen geen initiatief om dit te proberen, als de route ons laat oversteken steken we braaf over.

In Bree gaan we op zoek naar een lunch. Het winkelcentrum is niet inspirerend, een groepje samengekwakte betonnen dozen met een Hema, een C&A en een Lidl, de eerste deze vakantie. De broodjes op het terras zijn prima.

We rijden verder op de linkeroever. Het kanaal wordt amper gebruikt door scheepvaart. We zien wat pogingen om de oevers natuurvriendelijk te maken. Aan de oever zitten wat vissers. Ze hebben tentjes met complete veldbedden naast hun hengels staan. We hebben de wind flink tegen. Een bui stopt ons en we schuilen met een Belgisch stel onder een viaduct. Als we wat verderop weer moeten schuilen komen we hen weer tegen.

We ploeteren tegen de wind. Er komt een elektrische fietser naast ons rijden. Hij begint een praatje dat hij volgend jaar naar Rome gaat. Zwoegend om hem bij te houden klets ik terug. Dan komen we op de winterdijk in Lanaken. Hier rijden we heerlijk beschut door een tunnel van bomen. Aan het eind verrast het weidse beeld over de Maas. In de verte ligt Maastricht. We zetten ons tentje op op een camping vol campers die vanavond allemaal met hun elektrische fiets naar Andre Rieu gaan. Naast ons rijdt een auto voor van de Offene Psychiatrische Pflege. We vragen ons af wie ons die gestuurd heeft.

Waai

14 juli Arnhem – Geldrop

Nagenietend van de avond met Hester stappen we op de fiets. We kruisen de Rijn en rijden over de dijk de Betuwe in. We passeren de afslag naar de kapel van Onze Lieve Vrouw van de Bloeiende Betuwe. Heel Bemmel hangt vol vlaggetjes ‘Lingewaard loopt lekker’. Dixies en dranghekken staan klaar. Komende dinsdag passeert hier de vierdaagse. Toen we dat gezien hadden zagen we ineens overal wandelaars.

We passeren de Heiliglandstichting. Het blijft een waanzinnige naam voor een dorp. De basis ligt in de zendingsdrang van de katholieken. Ze wilden ooit een museum financieren uit de opbrengst van woningbouw en vernoemden daar het dorp naar. We rijden verder door het bos, op een hoge dijk langs het spoor.

In de buurt van Mook gaan we de Maas over. We rijden Cuyk in, langs de semi-grachtenpanden van de lokale Vinex. Vanaf hier zijn we in Brabant, in het land van mais en aardappels. En alle knooppuntenborden moedigen ons aan ‘fietsen doe je in Brabant!’.

We schieten niet op. De wind zit flink tegen en het landschap is niet zo spannend. We laten ons afleiden door een bord dat waarschuwt voor een agressieve roofvogel. We vragen ons af of de vogels steeds agressiever worden of de mensen steeds banger. En natuurlijk hebben we geen vogel gezien.

Het is de derde keer in korte tijd dat we dit traject rijden. Voordeel is dat we exact weten waar je lekker kan liggen. We kiezen dezelfde boom aan de rand van de hei. We vouwen ons kleedje uit. Tijd voor een siesta.

Het blijft flink waaien. Dat geeft een middagdip en een gevoel dat je nooit aankomt. Gelukkig is daar dan de televisietoren van de Mortel. Hij steekt overal bovenuit en motiveert van verre dat we in de buurt beginnen te komen. We fietsen nog een stuk langs de Zuid Willemsvaart en het Eindhovens kanaal. Dan komen we aan bij Lenn, die ons met thee opwacht.

Eindelijk

13 juli Zwolle – Arnhem

De keuze voor Rome hebben we al weken geleden gemaakt. Sindsdien lagen de routeboekjes op tafel. In slapeloze nachten heeft Carry de route uitgetekend. Maar het moment van vertrek liet op zich wachten. Ook vandaag nog. Om 9 uur zit Carry achter zijn computer te vergaderen. Ik rommel door het huis. Eigenlijk heb ik stress over mijn bagage. Ik dacht dat ik minimaal had ingepakt, maar alles bij elkaar kom ik toch op bijna 20 kilo. Ik neem me voor een volgende keer mijn bagage niet te wegen. Het draagt niets bij en het is niet goed voor mijn humeur.

Als we uiteindelijk willen vertrekken valt de regen met bakken uit de lucht. We drinken een extra kopje koffie. Nog voor het echt helemaal droog is, stappen we op. Dat is echt vakantie, normaliter wachten we tot het helemaal droog is. Uitgezwaaid door de buurman rijden we de straat uit, de banden vol met lucht, de kop vol goede moed, op weg naar Rome.

Voor we de IJssel over zijn, zijn we elkaar al kwijt. Ik volg braaf de route over de dijk, achter mij vermijdt Carry tegenwind en pakt een afslag eerder. Bij de volgende hoek komen we elkaar weer tegen. We rijden samen de IJssel over, de donkere wolken tegemoet. Bij de eerste druppels stoppen we om een regenjas aan te doen. De bui barst los. We stappen niet meer op, maar schuilen onder een boom. De druppels die op Carrys telefoon vallen zijn zó groot dat de telefoon me spontaan begint te bellen. Het gaat zo te keer dat auto’s stoppen om de bui af te wachten. Na een minuut of tien mindert het. Het gerommel van het onweer wordt overgenomen door knallen van militaire oefeningen.

Al na 25 kilometer stoppen we voor een pannekoek. De service is traag als altijd, maar het terras wordt opgeleukt door een afruimrobot. De rest van de middag fietsen we op het gemak door. We schuilen voor een laatste forse bui. We ploeteren over schelpenpaden, waar de modder zich vastzuigt aan onze banden. We rijden via Park de Hoge Veluwe. Het is rustig. Toch is er altijd wel een toerist op een witte fiets die het spannend maakt, als hij plompverloren midden op het pad stopt. We genieten van de route. We rijden de hele dag over fietspaden door het groen van de Veluwe. Het laatste stuk gaat door het Arnhemse bos en we glijden heuvelaf het centrum van Arnhem in.