Het blijft een leuk begin van de dag, met de fiets in de lift en dan dwars door de hotelhal vol zomergasten naar buiten. En gelukkig kunnen onze twijfels van gisteren meteen in de prullenbak. Net buiten Monte Gordo komen we terug op de Ecovia Litoral do Algarve. De route is mooi, en over grote stukken onverhard. Een soort duinlandschap met wat dennen en veel witte bloemen. En als we de route al ‘moeten delen’, dan is het meestal met Nederlanders op huurfietsen.
We drinken koffie in een klein dorpje zonder hotels. En het is heel duidelijk waarom hier geen hotels staan, er is geen zandstrand. Een moerasstrook scheidt ons van de zee. We blijven de Ecovia volgen. Meestal is de aanduiding goed en anders hebben we onze Garmins. Zo’n mooie achteraf route heeft één nadeel, waar vind je een plaats om te lunchen. Gelukkig helpt Google. Die geeft ook de openingstijden aan. We trappen even stevig door, want ergens in the middle of nowhere, precies aan onze route, zou een restaurant staan dat hoge waarderingen op Google krijgt. Al vóór we het zien, horen we het, een terras vol kwetterende Portugezen. En eigenlijk zien we het amper, er staat een muurtje voor, er hangt een plastic scherm boven en de entree wordt grotendeels versperd door een grote pan vol vis boven een gasbrander. Er is nog een tafeltje voor twee vrij tussen alle Portugese families die hier hun zaterdagmiddag vieren. Terwijl we wachten op onze sardientjes deelt het stel naast ons hun pan arroz con marisco. Hij vertelt hoe hij met de motor vanuit Wladiwostok naar huis gereden is. Zij is nog wat bezorgd en geeft me haar telefoonnummer voor als er wat mis gaat.
We stuiteren richting Faro. Het wegdek van deze officiële fietsroute verrast. Portugezen vinden het geen enkel probleem de gaten in de weg te dichten met gebarsten tegeltjes. Gelukkig kunnen onze banden er tegen.
De route is afwisselend, dan weer stukje grote weg, dan weer slingerpaadjes door de natuur, een woonwijk met de geur van sardientjes op de barbecue. De kust verrast ons, geen zandstranden, maar drassige natuurgebieden. Deze laatste dag doen we alles echt op het gemak. We zoeken een plekje om te slapen maar worden prompt gevonden door twee honden en hun Britse bazinnetje die uitgebreid tegen ons aan begint te teuten.
Het is wat ingewikkeld om Faro binnen te komen, met autosnelwegen en rotondes. We fietsen dwars door stromen toeristen in het mooie oude stadscentrum. En dan hoor je zo’n Hollander achter je wat zeggen over het fietsen op de kasseien daar– och, na de rest van de route van vandaag valt dit best mee. In de Bed & Breakfast staan onze fietsdozen al klaar. We gaan weer eten bij O Bandaleira, we worden begroet als oude bekenden. En zelfs nadat we in de Champions League finale juichen voor de verkeerde doelpunten, krijgen we bij vertrek een paar dikke zoenen.