Vandaag komen we langs Hamelen. Vanaf het moment dat we ons dat realiseren hangt het deuntje in ons hoofd. En daarmee ook het het gevoel van jaren ‘70, samen tv kijken op zaterdagavond. En ik vraag me af, waren de eerste uitzendingen van de serie eigenlijk al in kleur?
Bij het eerste bord waarop Hamelen aangegeven staat, stoppen we voor een foto. Een racefietser ziet ons. Hij vertelt dat dat niet de weg naar Hamelen is, want de brug ‘ist gesperrt’. Hij stuurt ons de andere kant op, via het bos.
We fietsen door. In de verte ligt een kasteel op een helling. De hellingen werken als een magneet op alle racefietsers uit de omgeving. We worden links en rechts voorbij geblazen. De weg die wij willen volgen is afgesloten. Ook dit is niet de weg naar Hamelen. En ondertussen zit het deuntje in ons hoofd.
We trappen een flinke helling omhoog. Bovenaan staat een bord. Hier zijn waarschijnlijk de kinderen van Hamelen in 1284 in een grot verdwenen. Er wordt verwezen naar een historische tekening, want er schijnen feiten aan de basis van dit sprookje te liggen.
Dan rijden we Hamelen binnen, we weten de weg! Dit was een van de mooiste trajecten van deze vakantie. Hamelen is een mooie stad, veel vakwerkhuizen en een oud centrum. Te pas en te onpas staan er afbeeldingen van ratten, tot in de straatstenen toe. Wij vinden, zonder de rattenvanger, ook de weg uit de stad.
En mochten jullie ons na Hamelen kwijt zijn, we hebben langs de hele route, overal waar we op een terras gezeten hebben, onze gegevens achter gelaten….
