De routebeschrijving naar Rantapao ging uit van 1800 hoogtemeters vandaag, dus dat was even moed verzamelen. Carry had het nog even nagekeken bij wat apps. Daar varieerden de schattingen tussen 1400 en 2200 meter. Hoog, hoger, hoogst. Ik had me voorbereid met een avond geen bier, Carry met een halve nacht op het toilet. Nog even op verzoek van een hotelgast een foto en daar gingen we. 
Meteen al buiten de stad begon de helling, met de belofte dat die ruim 36 kilometer zou duren. Binnen 10 kilometer hadden we het allebei zo heet dat de helm af ging en ik ook een ander shirt aan deed. En maar trappen. De bergen werden nauwelijks lager, maar een blik over de schouder gaf wel aan hoever de zee was. En dan word je ingehaald door een busje, met op de open achterklep een levend zwijn. Een andere keer lag er een luid protesterend schaap boven op een personenwagen.
Het was overweldigend groen, op de bergen en langs de weg. Wij waren vooral rood. We werden aangemoedigd door voorbijrijdende brommertjes en auto’s. Het groepje buffels langs de weg vormde zijn eigen aanmoediging, vooral die stier met een ring door zijn neus die erbij stond alsof hij ons best een duwtje wilde geven.
Langzaamaan gingen we verder. Dan zie je het vervolg van de weg boven je en hoe veel je nog moet stijgen. En je weet hoe heftig het is, maar ook dat je het gaat redden. Toch was het bordje met de auto helling af na 36,6 kilometer erg welkom. Er stond geen bord met aanduiding van de top of de hoogte dus we hebben er geen selfie gemaakt. We hebben elkaar wel heel tevreden aangekeken, dit hebben we gehaald. Daarna werd het nog mooier, lang voordat we in Rantepao aankwamen stonden de eerste Torajahuizen in al hun glorie langs de weg. 
En voor de fietsfreaks de technische details, allebei een fiets van 18 kilo met zo’n 15 kilo bagage achterop, plus een voortas. Carry’s Garmin kwam op 1409 hoogtemeters en Marjan’s Garmin op 2382 meter. Hoog, hoger, hoogst.