Zondagmiddagwandeling

Wat doen ouders met kinderen op zondagmiddag? Nou, die gaan volgens goed Hollands gebruik, wandelen. En natuurlijk doe je dat ook als je in Indonesië bent. Je kiest je moment niet te vroeg want dan is het te warm en het licht te scherp voor foto’s, niet te laat want het is vroeg donker. Dus daar gingen we om half vijf.

Eerst over de brug. Een echte smalle houten fietsbrug, met losliggende plankjes, lekker verend en niet te breed. Wandelend is dit voor degenen onder ons met wat hoogtevrees een echt avontuur. Aan deze kant van de rivier zitten we echt in de stad, een wat dorpse provinciehoofdstad. Meteen aan de overkant begint landbouwgebied. Spannend genoeg voor drie landbouwkundigen om zich de ogen uit te kijken en veel foto’s te maken.

Natuurlijk is er rijst. Hier wordt de rijst geïrrigeerd. Daarmee is de teelt onafhankelijk van de regen en kan nu het hele jaar geplant worden. Jonge rijst is zo mooi heldergroen. En dan die kleine plantjes weerspiegeld in het water plus palmen eromheen: klassieke Indonesische beelden. 

Tussen de huizen kwetteren de vogels, een scherp en hard geluid. Het komt vooral uit enkele hoge gebouwen die tussen de huizen staan. Onze theorie was dat deze gebouwen de rijstopslag zijn en dat dit mechanische vogelgeluid andere vogels moest afschrikken. Een mooi sprookje, de realiteit is minstens zo bijzonder. Deze ‘hoogbouw’ is speciaal neergezet om gierzwaluwen aan te trekken om te nestelen. Niet vanuit de vogelbescherming, maar uit pure commercie. Zwaluwnesten ofwel sarang burung, brengen op de Chinese markt €1.000 tot €5.000 per kilo op. Voor vogelnestjessoep. Deze teelt is overigens nog niet zo gemakkelijk, zwaluwen zijn gevoelig voor geur en verandering. Dus is er bij voorkeur maar een persoon die de ruimte binnen gaat en liefst ook steeds in dezelfde kleding. Wat verder verbaasde was de straatverlichting op zonne-energie. De eerste keer dat we in dit zonnige land zonnepanelen zien. Die verlichting was prettig ook, want Google gaf een leuke route, maar ons wandeltempo was onder gemiddeld, dus het was aardig donker op het laatste stuk. Gelukkig klopte de aanduiding van de brug over de rivier. Hier kruisten we met een grote stevige dam en waren we zomaar vlak in de buurt van Lonely Planet’s favoriete restaurant.