Apennini

8 augustus Modena – Castel d’Aiano

De eerste 25 kilometer van vandaag rijden we over een oud spoortraject. Dat fietst weer als een trein, al vereist elke kruising wat stuurmanskunst. Ons boekje volgt de Eurovelo 7, behalve de trajecten waarover de auteur een andere mening heeft. Eigenlijk is het andersom, hij vindt dat Eurovelo zij́n route gebruikt.

Ondertussen zijn we nog geen enkele Romefietser tegengekomen. Wij worden wel als Romefietsers herkend, een man roept Roma? Ik let niet goed op, versta oma. Tja, opa en oma fietsen naar Roma.

We stoppen voor koffie in Vignola. De naam klinkt als zeep uit de jaren ‘60. Ik heb het nagezocht, dat was Vinolia. Nu nog steeds verkrijgbaar in de varianten Lelietjes van Dalen en très chique. Na de koffie gaan we klimmen. We hebben nog zo’n 40 kilometer te gaan met bijna 1000 hoogtemeters. Als we de straat uitfietsen staan de motoren van de plaatselijke motorclub klaar om met ons de hellingen op te gaan.

Ze zeggen dat de hellingen van de Apennini niet steil zijn. Maar als de eerste klim 9 kilometer lang is, is het toch hard werken. Het gaat Carry wat makkelijker af dan mij. Hij staat in de schaduw te wachten. Een Italiaanse racefietser, elektrisch aangedreven, is bij hem gestopt en meldt dat deze hellingen een prima manier zijn om je van je vrouw te ontdoen. Gelukkig heeft Carry meer geduld.

Het valt nog niet mee een plek voor de lunch te vinden. Uiteindelijk zitten we met een sandwich langs de weg tussen de rokers van Rocca Malatina. Hier wordt het dorpsleven becommentarieerd. Hoogtepunt van vandaag is het autootje met camera van Google Earth dat twee keer langs komt.

De volgende 12 kilometer klimmen we verder. De uitzichten zijn fantastisch. Zo na de lunch is het flink warm. Eigenlijk is het de eerste keer deze vakantie dat we blij zijn met een zacht, koel windje tegen.