25 juli Oberwolfach – Donaueschingen
Eigenlijk is op de fiets stappen in de ochtend alleen moeilijk als het buiten regent. Maar we hebben Buienradar gezien, het houdt voorlopig niet op, dus de regenjassen gaan aan en we vertrekken. En het valt alles mee. Het regent maar het dorp is verrassend mooi.
We rijden verder door het Kinzigtal. De zon schijnt inmiddels. We passeren Schiltach en Schramberg, tweede mooie vakwerkdorpen. Onderweg wordt de kunstroute langs de Kinzig nog geinstalleerd, een bronzen kop hangt in een hijskraan. Nu giet het. We wachten onder een boom tot het minder wordt.
De dame van het hotel in Oberwolfach vertelde dat zij regelmatig omlaag rijden naar de Bodensee. Dat klopt niet helemaal. We hebben vandaag twee klimmen te doen. De eerste klim valt mee. Met het oog op de dreigende lucht zoeken we een restaurant om te lunchen. Helaas heeft alles in Luftkurort Tennenbronn op dinsdag Ruhetag. Dus door maar weer, naar de volgende klim.
Een deel van deze klim is rood gekleurd op mijn Garmin, dat wordt pittig. Het is steil, ik kruip omhoog. Ik durf niet te kijken hoe ver het nog is. Als ik dat uiteindelijk wel doe, zie ik dat de helling 13% is. We passeren de top op 900 meter, het hoogste punt tot nu toe, en we mogen de rest van de dag omlaag.
De route is hier niet zo spannend, we rijden over een fietspad langs een provinciale weg. Gelukkig kunnen we afslaan. Het traject hier kan zo in een modelspoorbaan, met een rode trein, wat bossen op de hellingen en verspreid wat witte huizen. Juist als we onder een mooie oude poort door Villingen binnen rijden begint het te gieten. We stoppen even voor koffie en rijden verder in de miezer.
Eindpunt van vandaag is Donauenschingen. Al in 15 v Christus beschreef de Romeinse generaal Tiberius deze plek als de bron van de Donau. Nu herhaal ik het hier en dicht daarmee een gat in mijn aardrijkskundige kennis.
