Categorie: Duitsland

Reservesleutel

27 juli Hegne – Kriessern

Van de verzekering moet onze fiets een Axa-slot. Alleen heeft ons frame niet echt ruimte voor een slot. Dit heeft als gevolg dat je af en toe tegen de sleutel trapt. Dus nu is Carry’s sleutel bijna gebroken. En nee, hij heeft geen reservesleutel bij zich.

We zoeken een sleutelmaker in Constance. De eerste is dicht. Net als we verder willen kijken komt een dame op ons af. Ze neemt de zaken in ferm Zwitsers-Duits over. We krijgen in detail uitgelegd waar we heen moeten. Eigenwijs als we zijn proberen we eerst een ander, maar daar moeten we te lang wachten. Uiteindelijk zitten we aan de koffie terwijl het juiste mannetje de sleutel kopieert.

Helaas past de nieuwe sleutel niet. Nog eens proberen. En nog eens. Resultaat: Fiets op slot en twee kapotte sleutels. De man begint een verhaal over reservesleutels. Het is niet het juiste moment daarvoor. Hij maakt nog een sleutel en er wordt een boel geprutst. Dan is het slot open. We worden bezworen het slot niet meer te gebruiken.

Het is inmiddels na twaalven en we hebben pas 10 kilometer gefietst. Gelukkig ligt de grens om de hoek. Zwitserland hebben we dus in elk geval bereikt vandaag. We fietsen verder langs de Bodensee. Het is zo plat als thuis en het is druk. Het lijkt wel of iedereen een rondje Bodensee doet, de meesten fietsen met de klok mee. Ze komen ons allemaal tegemoet.

Het valt op dat alles picobello geregeld is. Met gele fietsen op het wegdek is de route aangegeven. Er zijn openbare toiletten langs de route, zelfs met wcpapier (op verzoek geeft Carry uitleg over de kwaliteit). De kwaliteit van het wegdek is perfect. We rijden langs boomgaarden, langs campings en door dorpen. Het rijdt vanzelf. De doorkijkjes naar de Bodensee zijn mooi. Er vliegt een zeppelin langs. Maar misschien vinden we het toch te aangeharkt.

Natuurlijk zoeken we nog een oplossing voor Carry’s fietsslot. We stoppen bij een fietsenmaker in Rorschach. Hij vervangt het Nederlandse Axaslot door een Zwitsers. Voordeel van dit slot is dat de sleutel er niet in zit als het open is. Nu het oude slot er af is durft Carry het nog eens te proberen. En ja hoor, het loopt als een zonnetje. Dat geeft vlekken voor de ogen als Rorschachtesten.

We verlaten de Bodensee en fietsen door de uiterwaarden van de Rijn. Hier is het nog een smalle rivier, die de grens is tussen Oostenrijk en Zwitserland. We rijden even Oostenrijk in en uit. Voor ons zien we de Alpen. Ze zijn vanaf hier al indrukwekkend, we zien zelfs toppen met sneeuw. De lucht wordt voorzichtig wat blauwer. We zetten nog even aan, de Alpen lokken.

Bodensee

26 juli Donaueschingen – Hegne

Gisteren hadden we een mooi verhaal over Tiberius en bron van de Donau. Vandaag zien we hoe het echt zit. De Donau is een samenvloeisel van Brigach en Brech. Er wordt hard gewerkt om het gebied weer wat natuurlijker te maken. Aan de bordjes te zien lukt dat en maken bevers hier de dienst uit.

Vanaf hier heeft de Donau natuurlijk ook haar eigen fietsroute, de Donauradweg. Het is zonnig en we fietsen makkelijk, lekker vlak in de uiterwaarden. De rivier is nog niet imposant hier, reken maatje Overijsselse Vecht.

Het is fris, zo rond de 13 graden. Dit hadden we niet voorzien. We doen onze regenjas aan tegen de kou. Ook handig voor alle passerende buien.

Na een kilometer of 30 slaan we af. We rijden een smal dal in en klimmen langzaamaan het stroomgebied van de Donau uit. Boven bij Witthoh (862 m) is het uitzicht weids en naar alle kanten fantastisch. We zien op de ene plek de zon schijnen terwijl het verderop regent. In de verte glinstert de Bodensee.

Kilometerslang kunnen we dalen. Het uitzicht blijft zó mooi. De korenvelden, de wolken, zelfs de mais draagt bij aan het beeld. We dalen tot 500 meter. Er komen ons een paar fietsers tegemoet, de klim die zij gaan doen is pittig. Wij rijden verder door het bos.

Eigenlijk verwacht we nu om elke hoek de Bodensee. Dat duurt toch nog even. We rijden dwars over een golfbaan. De golfers hebben een venijnig klimmetje ingebouwd. Ik rij zo langzaam dat mijn Garmin denkt dat ik stil sta. Ik rij nog en zie dat we 14% halen. Verder is de route simpel. We passeren wat dorpjes. We zien vakantiefietsers die een rondje Bodensee doen. De camping is overvol, maar heeft een prima uitzicht over de Bodensee. We vinden klein rustig hoekje

Donauquelle

25 juli Oberwolfach – Donaueschingen

Eigenlijk is op de fiets stappen in de ochtend alleen moeilijk als het buiten regent. Maar we hebben Buienradar gezien, het houdt voorlopig niet op, dus de regenjassen gaan aan en we vertrekken. En het valt alles mee. Het regent maar het dorp is verrassend mooi.

We rijden verder door het Kinzigtal. De zon schijnt inmiddels. We passeren Schiltach en Schramberg, tweede mooie vakwerkdorpen. Onderweg wordt de kunstroute langs de Kinzig nog geinstalleerd, een bronzen kop hangt in een hijskraan. Nu giet het. We wachten onder een boom tot het minder wordt.

De dame van het hotel in Oberwolfach vertelde dat zij regelmatig omlaag rijden naar de Bodensee. Dat klopt niet helemaal. We hebben vandaag twee klimmen te doen. De eerste klim valt mee. Met het oog op de dreigende lucht zoeken we een restaurant om te lunchen. Helaas heeft alles in Luftkurort Tennenbronn op dinsdag Ruhetag. Dus door maar weer, naar de volgende klim.

Een deel van deze klim is rood gekleurd op mijn Garmin, dat wordt pittig. Het is steil, ik kruip omhoog. Ik durf niet te kijken hoe ver het nog is. Als ik dat uiteindelijk wel doe, zie ik dat de helling 13% is. We passeren de top op 900 meter, het hoogste punt tot nu toe, en we mogen de rest van de dag omlaag.

De route is hier niet zo spannend, we rijden over een fietspad langs een provinciale weg. Gelukkig kunnen we afslaan. Het traject hier kan zo in een modelspoorbaan, met een rode trein, wat bossen op de hellingen en verspreid wat witte huizen. Juist als we onder een mooie oude poort door Villingen binnen rijden begint het te gieten. We stoppen even voor koffie en rijden verder in de miezer.

Eindpunt van vandaag is Donauenschingen. Al in 15 v Christus beschreef de Romeinse generaal Tiberius deze plek als de bron van de Donau. Nu herhaal ik het hier en dicht daarmee een gat in mijn aardrijkskundige kennis.

Schwarzwald

23 juli Strasbourg – Oberwolfach

Het is bijna half 7 als het brandalarm ons wekt. We kijken even wazig om ons heen, trekken wat kleren aan en lopen de vier verdiepingen naar beneden. Net als de andere gasten van het hotel. Er is geen paniek. Als we op de begane grond komen ruiken we verse broodjes, geen brand. Gelukkig maar, het is vals alarm. Als we terug in bed stappen voel ik mijn knieën bibberen.

We rijden de stad uit, de Rijn over en Duitsland in. Vanaf de brug zien we blusboten en brandweerwagens. Verderop belanden we in de landelijke brandweerdag met brandweerlui in outfits uit diverse decennia. Er wordt gedemonstreerd wat de brandweer allemaal kan. Nou eerlijk gezegd hebben we voorlopig wel weer even genoeg over vuur nagedacht.

In Offenburg willen we boodschappen doen, maar het is hier echt zondag. Het stadje heeft mooie, brede wandelstraten, maar alles is uitgestorven. We raken aan de praat met twee Nederlandse fietsers die net vanochtend vertrokken zijn. Ze zijn ook op weg naar de Bodensee. We drinken samen koffie op een terras.

Als we verder rijden komen de heuvels steeds dichterbij. Er ligt een kasteel op een puntje, er zijn wijngaarden. Het beeld is compleet anders dan gisteren. Dit is Baden-Würtenberg, een van de rijkere regio’s van Duitsland. Je ziet het aan de huizen, maar vooral aan de openbare ruimte. De kinderkoppen liggen er mooi bij en voor het gemeentehuis groeit een bloemenzee van eenjarige planten.

We volgen het riviertje de Kinzig het Schwarzwald in. We slingeren met wind tegen door het dal. Het is jammer dat het zo bewolkt is, met zon zou het zo veel mooier zijn. Het dal wordt smaller en gaat langzaam omhoog. De dorpjes die we passeren hebben heerlijke namen als Gengenbach, Biberach, Steinach en Haslach. Voor Lachen stoppen we even. In Wolfach willen we twee dagen blijven, het is tijd voor een wasje en een dagje zonder fiets. We hebben de weersverwachting gezien en toch maar een hotel geboekt. In Oberwolfach voor de zekerheid, want je weet nooit hoe veel regen er gaat vallen.

Wegafzetting

19 Juli Gentingen – Sierck-les-Bains

We rijden verder langs de Our. Er wordt volop gekanood. Dan slaan we rechts af, een mooie weg door het bos. Er loopt een klein riviertje langs, met enorme steilwanden. Het is aangekleed met bruggetjes en trapjes. Wat verderop wordt een nieuwe rotonde aangelegd. We kunnen er niet langs. We schatten dat de omleiding een kilometer of 10 extra is. We overleggen met een van de bouwvakkers. Hij wijst ons naar het paadje in het bos. Dát is de oplossing.

Dus, stukkie terug, paadje op, bruggetje over, fiets naar boven zeulen, achter langs het werk sluipen en daar sta je dan. We worden meteen aangeklampt door een corpulente Brit, weten wij de weg? Nee, dus. Samen proberen we de wandelroute. Het is een schitterend bospad. En na een paar kilometer komt het gewoon uit op een asfaltweg en vervolgens op de weg. Onderwijl heeft de Brit ons uitgebreid op de hoogte gesteld van zijn fietsavonturen. Hij vertelt dat zijn Maria hem halverwege zijn zesweekse fietstocht komt opzoeken. Carry is blijer met zíjn oplossing, hij heeft zijn Maria gewoon meegenomen.

Ook in het volgende dorp is de weg afgesloten. Er is geen omleiding aangeduid. Google helpt. We rijden brutaalweg een stuk voorbij de afsluiting, passeren wat barbequende bouwvakkers, wensen hen smakelijk eten en rijden vervolgens een extra lus. Dit geeft ons een lange rechte helling. Zonder wat extra’s te doen rijden we hier met ruim 50 km/u naar beneden.

Langzaamaan naderen we de Moezel. We passeren een dorp waar bij elk huis een authentieke druivenpers staat te roesten in de tuin. Dan zien we de eerste wijngaarden en de rivier. We mogen linksaf, wat een feest, met deze wind gaat dat vanzelf. Helaas is er weer een wegafzetting. Nu slaat het chagrijn toe, vooral omdat we dat stukkie windmee alleen tot de brug hebben. We doen niet meer mee. We draaien ons om, we blijven op deze oever en we zien wel.

Het is een prima fietspad langs de Route du Vin, maar inderdaad het pad aan de overkant is rustiger. Onze kant heeft daarentegen beter uitzicht over de wijngaarden. Zo tutten we door. Bij Schengen rijden we de Franse grens over en wat verderop vinden we een prima camping (én een supermarkt).

Ourtal

18 juli Amel – Gentingen

We starten de dag met een ontbijt aan de stamtafel. Dan trappen we af en zitten we na een kilometer of wat weer op de Vennbahn. Het blijft een mooie, doelgerichte manier om de Ardennen te doorkruisen.

Zo gauw we van een van de railbanen afwijken zijn de paden onregelmatig, verrassend en af en toe steil. We rijden door het dal van de Our, hier is het nog een smalle beek. We springen wat heen en weer tussen Belgie en Duitsland. Er staan geen bordjes, het is TMobile die ons er op wijst.

Zo gauw we echt van de Vennbahn af gaan hebben we meteen een vijf kilometer lange klim te pakkken. Hier staat een bord dat we Duitsland inrijden, eigenlijk konden we dat aan het asfalt ook al zien. Als we boven zijn kunnen we weids uitkijken over de Eiffel. Nu breekt ook de zon door en de korenvelden glanzen ons tegemoet.

In de verre omtrek zijn er ook vandaag geen winkels. Gelukkig ligt er een restaurant aan de route. De bejaarde eigenaresse serveert alleen geen eten meer. Ze verwijst ons naar Luxemburg, daar zijn meer voorzieningen. Dat klopt. Maar het eerste is op dinsdag dicht. De tweede heeft vakantie. Alleen het winkeltje van de benzinepomp heeft wat op voorraad. We rijden verder op een provinciale weg langs de Our. Af en toe suizen de auto’s voorbij. Toch vinden we een rustig weiland waar we ons kleedje kunnen uitspreiden en lunchen.

We rijden verder langs de Our. Blijkbaar heeft deze weg mooie bochten want er zijn opvallend veel motorrijders. Ons fietspad buigt van de weg af en blijft op de oever. Hier wordt de Our een stuwmeer. Ons pad gaat verder als een soort hangbrug boven het water. De mountainbiker voor ons trekt wit weg en draait om. Wij rijden door, al kost het me wat moeite. Wat verderop is onze route afgesloten. We twijfelen, gaan we het toch proberen? Als zelfs Google de afsluiting meldt rijden we verder over de grote weg. Bij Vianden kruisen we de stuwdam. Vanaf hier is de Our weer een stroompje. Ook in Vianden, een plaats van redelijke grootte, is de enige supermarkt bij de benzinepomp. Hier halen we onze avondmaaltijd. Dan rijden we de brug over, Duitsland in. Het laatste stukje naar de camping is nog even pittig met een helling van 11%.

Vennbahn

17 juli Herkenrath – Amel

De camping ligt aan een mooie beek. Twee jaar terug liep dat in Theux volledig mis. Nu hebben we een kalme nacht. Het is tegen half 11 als we opstappen. We beginnen meteen met een paar stevige hellinkjes. In de eerste 10 kilometer stijgen we al meer dan 200 meter. Wat verderop is een café bij een oud treinemplacement. Hier stoppen we voor koffie. Een man vraagt welke Strecke van de Vennbahn we fietsen. Dat verbaast ons, we dachten dat we een alternatieve route zouden hebben, maar het verklaart wel al die vakantiefietsers die we zien.

De Vennbahn is een oude spoorbaan die mu voor fietsers is ingericht. Een prima manier om door de Ardennen te komen want het maximale hellingspercentage is 2%. We wilden deze vermijden omdat het druk zou zijn, maar dat valt alles mee. En het is mooi! We rijden door dennenbossen, waar de berm bol staat van de varens. We rijden door loofbossen. We kruisen kleine beekjes. En ook met wind tegen fietst het soepel.

Bij Monschau trekken we ons eigen plan. We verlaten de Vennbahn en storten ons hellingaf het dal in naar de Altstatt. We stuiteren door de popperige straten met vakwerkhuizen. We eten een Strammer Max en rijden tussen de toeristen door het stadje weer uit. Nu is de uitdaging om terug te komen op de Vennbahn. We rijden een gravelpad met in de diepte een kleine Ruhr. Er is een omleiding naar de Einsteig van de Vennbahn. Resultaat is dat we vijf meter lager uitkomen en nog wat extra bochten moeten maken om er weer op te komen.

We rijden gestaag door. Maar eerlijk gezegd sluipt de sleur er een beetje in, kilometers bos en weinig anders. Garmin geeft aan dat we het pad 21 kilometer moeten volgen tot de afslag naar de camping. Daar zit ergens een middagdip. Maar het laatste stuk maakt veel goed. Het gordijn van bomen gaat open, we rijden door open velden en kunnen eindeloos ver kijken.

Eindpunt van vandaag is de MiniEurocamping van John en Ruud. De camping is niet bijzonder, de sfeer wel. We kunnen mee-eten aan de stamtafel met de familie en wat andere gasten. Het wordt een avond met mooie gesprekken.

NB Kan iemand iets doen aan die wind van voren?