23 augustus Murchison Falls – Masindi
Vannacht werden we wakker en hoorden we grazen. Toen we uit het raam twee nijlpaarden zagen zijn we naar buiten gegaan. En daar stonden we, in het maanlicht, grazende nijlpaarden te fotograferen.
Om 6 uur zitten we in de auto met een meeneemontbijt. We gaan een laatste gamedrive doen. Het schemert nog als we de grote weg af rijden. We zien de eerste olifanten, wat buffels en giraffen. De antilopen slapen nog. Er zitten gieren in een boom en twee grondneushoornvogels draaien om elkaar heen.
Met mijn slaperige hoofd vraag ik me af wat ik nu nog zo nodig moet zien. Even later heb ik het antwoord op die vraag. Er staat een leeuwin in de struiken langs de weg. Ze lijkt zich op te maken voor haar dutje. Aan de overkant van de weg loopt een grote groep giraffen. Het is zo mooi.
De rest van de ochtend zien we nog zo veel giraffen. Hun tekening wordt donkerder naarmate ze ouder worden, we zien giraffen die bijna zwart lijken.
We zien twee leeuwen in de verte. Verderop loopt een andere leeuwin in het veld. We zien hoe de antilopen in de buurt niet weg lopen maar haar in de gaten houden. Ik vraag me af wat toch zo fascineert in deze beesten, waarom ik ze allemaal wil vastleggen. Ik weet het niet.
Als we bijna weer op de grote weg zijn worden we door de mensen van een ander busje gewezen op een boom in de verte. Daar zou een luipaard liggen. Het is zo ver weg dat zelfs de 400mm lens van Carry geen uitsluitsel geeft.
Omderweg terug rijden we langs de watervallen. Voorheen werd je door de boot beneden afgezet en klom je zelf naar boven. Hoogwater heeft dat aanlandingspunt weggespoeld. We wandelen boven langs. We horen het water bulderen. We zien de smalle Murchison fall en de bredere Uhuruwaterval.
De Murchison is de krachtigste waterval ter wereld. Het water is wit, het bruist en openspattende druppels vormen nevelwolken. Tegen de zon in zien we de regenbogen. De kracht is onwaarschijnlijk.
We moeten ons haasten richting uitgang. We hebben een deadline om 12.22. Dan verloopt onze permit en moeten we het park uit zijn. Dus Julius, onze chauffeur, houdt de vaart erin. Keurig om 12.15 rijden we onder de boog door, terug het gewone Oegandese leven in.
Vanmiddag regelen we wat praktische zaken en lopen we even over de markt. Een vrouw wil wel mee naar Nederland. Ze lacht als ik zeg dat ze niet in mijn tas past. Bij de bananen word ik op een stoeltje gezet met een kind op schoot. Ineens komen de smartphones te voorschijn en maakt iedereen foto’s.
