18 februari Varkala – Kayamkulam
Nog voor zevenen wordt op de deur geklopt, het ontbijt is klaar. We zijn verrast, dit is vroeger dan gedacht. Wat slaperig zitten we aan ons bordje pap. De eigenaar wil onze fietsen op Instagram, dus we vertrekken pas als er foto’s gemaakt zijn.
Zo langs de kust is het vlak. In deze regio zijn we niet de enige fietsers. We zien wat schoolgaande jongens maar verder zijn het vooral oude mannen met een dhoti die fietsen. Ze frommelen zich over de stang zonder de dhoti te verliezen. Vandaag zien we voor de eerste keer ook een groepje toeristen fietsen. Het ziet er wankel uit, en dat heeft niet alleen met de kwaliteit van de fietsen te maken.
Een kopje thee onderweg geeft altijd mooie plaatjes. Het ritueel van het overschenken blijft mooi om te zien.
Op een achterafweggetje rijdt er ineens een pickup met een olifant voor me. Ze rijden in fietstempo, dus ik blijf er gefascineerd achter hangen. Bij een tempel stoppen ze. De olifant stapt gedwee uit en loopt onder de poort door het terrein op. De jongen naast me vertelt dat er vanavond een festival is en nodigt me uit.
We rijden wat stukjes snelweg vandaag. Dat klinkt dramatischer dan het is. Op veel plaatsen wordt aan de weg gewerkt, dus het is net zo traag en chaotisch als overal. Het verschil is dat er hier borden staan die manen veilig te rijden.
Bij India denkt iedereen vooral aan koeien, die zien we amper. We komen vooral honden tegen. De meeste slapen. Soms staan ze midden op de weg en rijdt iedereen er omheen. Ze lijken bij niemand te horen en sommige zijn zo vies en te armetierig dat het pijn doet aan je ogen. Heel af en toe loopt er een blaffend achter ons aan, maar de meeste keuren ons geen blik waardig. Gelukkig maar.
Het laatste stuk rijden we weer langs de kust. Met de wind schuin op kop valt me dat niet mee. Op veel plaatsen liggen zandzakken en kustbescherming. Wij denken als eerste aan de stijgende zeespiegel. Later horen we dat de tsunami van 2006 hier stevig heeft huisgehouden.
Eindpunt van vandaag is Heinrich Wolfi Heritage Inn. De naam is groter dan de kamer waar we terecht komen. Het is allemaal vrij basic. Met een verhit hoofd kost schakelen even moeite, maar de ontvangst is warm en de lunch staat klaar.
