Kust

25 februari Jibacoa – La Habana

In het restaurant gisteravond kregen we een kaart met prijzen in dollars en een bijpassend prijsniveau. Alles was in één keer drie keer zo duur als in Santa Marta. We hadden hier al verhalen over gehoord. We reageerden verbaasd naar de ober. Toen kregen we een andere kaart, met normale prijzen in pesos. Maar in de keuken werd gemopperd ‘voor deze prijzen serveren we geen garnalen’.

We starten vandaag met een mooi klein weggetje langs de kust. De oceaan is diepdonkerblauw. We rijden in de schaduw van de begroeiing en we hebben wind in de rug.

Met niemand hoeven we de weg te delen. Dan draaien we met een heus klaverblad de grote weg weer op. Ook hier is het rustig. We zien vooral taxi’s, veel old timers, met dikke wolken diesel. Dat er niet veel particuliere auto’s zijn verbaast ons niet na de verhalen die we gehoord hebben. Voor gewone mensen zijn er wachtlijsten om 20 liter te mogen tanken. Voor alle ambassadepersoneel is er één tankstation aangewezen. Een wachttijd van 6 uur om te tanken wordt gezien als een meevaller, het kan zo maar 14 uur duren voor je aan de beurt bent.

We fietsen vlak langs het water. Meermalen passeren we iets wat lijkt op een raffinaderij, met hoge schoorstenen en lange pluimen rook. Langs de weg zien we afsluiters in een poel viezigheid. Ze zijn te herkennen aan de geur van rotte eieren. Soms horen we zelfs hoe ze lekken. Gelukkig staat op de muur van de bedrijven vermeld dat ze bijdragen aan een vrij Cuba.

We zijn toe aan lunch. Op de kaart zien we dat vlakbij een compleet vakantiedorp ligt. We slaan af van de grote weg. De muziek knalt ons tegemoet. Er staan wat stalletjes langs de weg met halve olievaten waarop kip gegrild wordt. Met bananenchips erbij is dit de lunch. Aan het tafeltje naast ons zit een groepje jongeren rum te drinken bij hun kip. Een van hen rookt een klassieke, dikke sigaar. Voordat die aangestoken wordt moet iedereen er eerst even aan snuffelen.

De grote weg gaat met een tunnel Havana in. Voor fietsers is die niet toegankelijk. Onze route voert met een lus door wat buitenwijken. De kwaliteit van het wegdek is beroerd. Via scheuren, gaten en een patchwork van reparaties rijden we de stad in. Over de boulevard langs de zee fietsen we naar onze casa. Golven spatten hoog op en slalommend voorkomen we een nat pak. We verbazen ons over de huizen langs de boulevard, wat een schoonheid en wat een verval.