1 augustus Olgiasca – Trezzo sull’Adda
Het is bewolkt en lekker zwoel fietsweer. Het is rustig op de weg. Dit is wat je je voorstelt bij Italië, een slingerweg tussen meer en rotsen. Het beeld dat hierbij hoort is zwartwit, Sophia Loren met wapperende sjaaltjes in een open auto, of James Bond in een achtervolging. Maar goed, voorlopig rijden hier alleen twee blije vakantiefietsers.
We steken met de pont het Comomeer over. Voor ons staat een groepje racefietsers in een dure outfit, met een gids en een begeleidend busje. Ik heb het opgezocht, voor de somma van €2800 pp toeren zij 6 dagen en 370 kilometer langs de Italiaanse meren. De Italiaanse racefietser naast ons vindt het allemaal wat overdreven. En ons adviseert hij de volgende keer de oude weg over de Gotthardpas te nemen. Die schijnt ook er mooi te zijn. Wie weet, maar voorlopig hebben we even genoeg passen gehad.
Aan de overkant beginnen we meteen met twee scherpe klimmetjes (14%). Daarna kronkelt de weg verder langs het meer. Garmin voorspelt ons twee lange steile klimmen (2km, 13%). Gelukkig heeft het systeem het mis, het zijn twee tunnels. Ze zijn relatief breed en goed verlicht, maar het is het geluid dat het spookachtig maakt. We horen de auto’s van verre bulderend aankomen zonder duidelijke richting. Acht jaar geleden was dit een van onze eerste fietsdagen. Ik weet nog hoe verschrikkelijk spannend ik het toen vond.
Het Comomeer versmalt tot de Adda. We lunchen in Lecco. We vinden een tafeltje onder de platanen, met uitzicht over de rivier en zingende krekels op de achtergrond.
Het laatste stuk fietsen we langs de Adda. Het is een mooi onverhard pad door het bos. Aan de plassen te zien heeft het flink geregend. Er liggen overal forse takken. Dan is de weg versperd door een omgevallen boom. Juist op dat moment komt er een tak in Carry’s tandwiel en loopt zijn riem eraf. Gelukkig legt hij de riem er weer makkelijk op.
De boom blokkeert de weg volledig. Ook in de volgende bocht zien we een boom op het pad liggen. Er rest ons niets anders dan omkeren. Van een wandelaarster begrijpen we dat dit van de storm van vannacht is. Ze legt ons uit hoe we moeten omrijden. We zeulen de fiets omhoog naar de provinciale weg. Het laatste stuk rijden we door simpele provinciestadjes.
